บทที่ 5 ไม่รักกันก็หย่าเถอะ
1598 คำ
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กใหม่ของคุณอีกแล้วใช่ไหมกวิน”
เมื่อกลับมาถึงบ้านลอะไรคะตาก็เริ่มเปิดปากถามสิ่งที่เธออยากรู้ เธอเองก็รู้ต่อให้ถามไปคนตรงหน้าก็ไม่มีทางตอบความจริงมาอยู่ดี
“ตาคุณเอาอีกแล้วนะ ปิ่นเขาเป็นแค่เลขาของผมจริง ๆ”
“เหรอคะ แค่เลขาแล้วทำไมต้องมองกันด้วยสายตาหยาดเยิ้มแบบนั้นด้วย” ไม่เห็นเธอพูดก็ไม่ใช่ว่าเธอจะโง่ที่จะไม่รู้ว่าอะไรคืออะไร เห็นอยู่ตำตาแต่ยังคิดปฏิเสธได้อย่างหน้าด้าน ๆ
“ตาคุณทำตัวแบบนี้ผมเบื่อนะรู้ไหม” กวินพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย และเสยผมไปมาอย่างหงุดหงิด
“หึ คราวนี้คุณก็จะโทษตาอีกแล้วใช่ไหม ว่าตาเป็นคนที่น่าเบื่อชวนทะเลาะกับคุณ ถ้าตาไม่รักตาจะพูดเหรอ ตาคงปล่อยคุณไปเงียบๆ แล้ว คงไม่ตามไปหึงหวงอยู่แบบนี้หรอก กี่เดือนกี่ปีแล้วที่เราไม่ได้ทำหน้าที่สามีภรรยากันเลย ถ้าคุณหมดรักตาแล้วจริง ๆ งั้นเราก็มาหย่ากันเถอะ หย่ากันไปให้มันจบ ๆ ตาเหนื่อยแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน พอกันที”
ลลิตาพูดไปและร้องไห้ไป เธอเลือกที่จะไม่มองหน้าของชายหนุ่มและเดินขึ้นห้องไปด้วยเสียงที่สะอื้นดังมาให้คนข้างล่างได้ยิน เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าไม่ได้รักกันแล้ว ก็หย่ากันไปเถอะ ไปทางใครทางมันดีซะกว่าอีก
กวินยืนนิ่งเพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ลลิตาเอ่ยเรื่องหย่ากับเขา เป็นครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้ ตลอดมาทุกครั้งถึงแม้เขาจะทำตัวเหลวแหลกแค่ไหนลลิตาจะเป็นคนยอมให้เขาตลอด และจะเป็นฝ่ายเข้ามางอนง้อเขาทุกครั้ง เขารู้ต่อให้ทำตัวแย่แค่ไหนลลิตาก็ไม่มีทางไปไหนจากเขาได้ เพราะเธอรักเขา
แต่ตอนนี้หญิงสาวกลับพูดเรื่องหย่าด้วยใบหน้าที่โศกเศร้าเสียใจเป็นที่สุด ถึงแม้หล่อนจะร้องไห้แต่แววตาของเธอกลับนิ่งไม่ไหวติ่ง เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าอะไร ๆ มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
“ตาครับ กวินขอโทษ” กวินเดินเข้ามาภายในห้องที่ร่างบางนอนหันหลังให้บนเตียงพร้อมหลังที่สั่นไหวจากการร้องไห้
“ผมขอโทษที่รัก ผมขอโทษเรื่องปิ่นเธอเป็นแค่เลขาจริง ๆ ตาอย่าคิดมาก ผมยังรักตาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ผมขอโทษที่ผ่านมาทำตัวแย่ ๆ ตาอย่าพูดเรื่องหย่าอีกนะ เพราะกวินไม่เคยคิดเรื่องหย่ากับตาเลย”
“คนรักกันเขาไม่ปล่อยให้คนที่รักอยู่คนเดียวแบบนี้หรอกกวิน ทุกครั้งตายอมให้กวินตลอด ผ่านมากี่เดือนกี่ปีตาเคยเรียกร้องอะไรไหมก็เปล่าเลย เพราะตาคิดว่าคุณเหนื่อย ทุกครั้งตาจับได้ว่าคุณนอกใจ ตาก็ให้อภัยคุณตลอด แต่วันนี้ตาเห็นแม่เลขาของคุณส่งสายตาแบบนั้นให้คุณตาก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร”
“ตา อย่าคิดมากนะ มันไม่มีอะไรเลยจริง ๆ” กวินพยายามพูดปลอบและลูบแขนเล็กบอบบางอย่างอ่อนโยน
“ผมขอโทษที่ละเลยคุณไป ผมขอโทษจริง ๆ แต่ถึงผมจะมีอะไรกับใครข้างนอกยังไงผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นได้แค่นั้น เพราะตายังเป็นภรรยาคนเดียวของผม ยังไงคุณก็เป็นภรรยาของผม ผมรักคุณนะตา”
ลลิตานิ่งเงียบเธอจุกกับคำพูดที่ชายหนุ่มพูดออกมาเหลือเกิน กวินคนเดิมไปไหนแล้ว แล้วกวินคนนี้คือใครกัน เขาคิดว่าเธอจะใจกว้างยอมรับให้เขานอกใจและมีผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เรื่อย ๆ รึไงกัน
“นอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้เช้าคุณบอกว่ามีประชุมผู้ถือหุ้นไม่ใช่เหรอคะ”
“ครับ คืนนี้ผมขอนอนด้วยนะครับ ผมอยากนอนกอดคุณ”
“ค่ะ” เธอตอบรับทั้งน้ำตา ใจของเธอมันรักเขาไม่เคยเสื่อมคลาย ยอมฝืนทนจนเหมือนคนโง่ แต่เธอยังคงเลือกโง่ต่อไป เพราะชีวิตนี้คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
ทั้งที่เป็นวันที่เธอเฝ้ารอให้เขามานอนกอดแบบนี้ แต่ทำไมใจของเธอถึงเจ็บ มันควรที่จะสุขสิ แต่กลับกันเธอเจ็บปวดไปยันถึงกระดูก เพราะเขาเห็นเธอเป็นของตายใช่ไหม
กวินเดินเข้าประชุมด้วยใบหน้าที่เบิกบาน เพราะตื่นมาก็เห็นลลิตาคนเดิมที่คอยเอาอกเอาใจทำอาหารไว้รอให้กินก่อนไปทำงาน เหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะแบบนี้เขาจึงชอบลลิตามาก เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ต้องคอยตาม พอตนได้พูดหรืออธิบายให้หล่อนฟัง ลลิตาจะเข้าใจและหยุดการกระทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบ และวันนี้ก็เช่นกันเธอยังคงเป็นลลิตาของเขาวันแรกเธอเป็นยังไง ปัจจุบันเธอยังคงเหมือนเดิม
“สวัสดีค่ะ รู้สึกวันนี้คุณกวินจะอารมณ์ดีกว่าทุกวันนะคะ” ปิ่นอนงค์จงใจเดินเข้ามาถามและกระซิบที่ข้างหูอย่างยียวน
“คุณปิ่นอนงค์ครับ ผมว่าคุณชักจะล้ำเส้นไปแล้วล่ะครับ” กวินพูดเสียงราบเรียบและตวัดสายตามองปิ่นอนงค์อย่างน่ากลัว
“คุณกวินพูดอะไรคะ คุณชอบให้ปิ่นเอาใจแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“เมื่อก่อนอาจใช่ แต่เมื่อคืนคุณล้ำเส้นไป”
“ล้ำเส้นยังไงคะ ทั้งที่เมื่อวานตอนเย็นคุณเป็นคนบอกให้ปิ่นมางานเองนะคะ”
“ครับ ผมอาจจะคิดน้อยไปหน่อย ที่เรียกให้คุณมา แต่ที่ผมเรียกมาเพราะเรื่องงานจริง ไม่ใช่เพราะเรื่องอย่างอื่น แต่เมื่อคืนคุณล้ำเส้นเกินไป จนทำให้ภรรยาของผมไม่พอใจ”
“นี่คุณไม่คิดจะหย่ากับภรรยาของคุณเหรอคะ” ปิ่นอนงค์หน้าซีด แสดงสีหน้าอย่างไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วทำไมผมจะต้องหย่ากับภรรยาที่เพียบพร้อมของผมด้วยละครับ คุณปิ่นอนงค์”
“คุณกวิน!!” ปิ่นอนงค์ขึ้นเสียงแต่เห็นสายตาตวัดมองเธออย่างไม่พอใจจึงเงียบเสียงหลง
“ถ้าคุณยังไม่อยากหางานใหม่ เชิญไปเตรียมของว่างมาเสิร์ฟที่ห้องประชุมด้วยครับคุณปิ่น”
“ค่ะ” ในเมื่อทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ก้มหน้าและทำตามที่เจ้านายสั่ง
ร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง
“ตาอย่าร้องไห้ไปเลย” พริ้งพลอยหยิบทิชชูมาซับหยดน้ำตาออกจากใบหน้าเพื่อนสนิท
“ฉันเจ็บมากเลยพลอย รู้ว่าเจ็บแต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทนเจ็บอยู่แบบนี้เหมือนคนโง่อยู่ทำไม”
“เพราะแกรักเขายังไงล่ะตา” พริ้งพลอยพูดอย่างเห็นใจ และรู้สึกโกรธกวินเป็นอย่างมาก ลลิตาแสนดีแบบนี้เขากล้าทำได้ยังไง
“เมื่อคืนฉันขอหย่ากับเขาแล้ว”
“ตาแกพูดอะไร เรื่องหย่ามันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ แล้วคุณกวินยอมเหรอ”
“ไม่ยอมนะสิ เขาไม่อยากหย่ากับฉันแล้วเขาไปมีคนอื่นทำไม”
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
“เลขาของเขา”
“อืม อีกแล้วเหรอ”
“ใช่ ถึงแม้เขาไม่บอกว่าเป็นผู้หญิงคนนั้น แต่ฉันก็รู้แหละว่าเป็น พยายามทำตัวโจ่งแจ้งซะขนาดนั้น ใครไม่รู้ก็โง่เกินไปแล้ว”
“ตาแกอย่ายอมนะ ยังไงบริษัทก็เป็นของแกด้วยครึ่งหนึ่ง และอย่าลืมว่าแกถือหุ้นเยอะที่สุดในองค์กร”
“ฉันรู้พลอย แต่ฉันไม่ได้ทำงานมานานแล้วนะ” ใช่เธอหยุดทำงานมานานแล้วเพราะกวินไม่ให้เธอไปทำ แค่อยากให้เธออยู่บ้านคอยดูแลเอาใจเขาก็พอ
“มันผ่านมา 5 ปีแล้วตา ที่กวินพูดแบบนั้น ตอนนั้นกับตอนนี้มันเหมือนกันที่ไหน ถ้าตอนนี้เขาแคร์ความรู้สึกแกก็ดีสิ เธอต้องเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองได้แล้วนะ อย่าลืมว่าเธอเองเป็นประธานบริษัท และกวินเป็นแค่ CEO นะตา ยังไงเธอก็เป็นเจ้าของตัวจริงถึงแม้กวินจะบริหารในปีที่ผ่าน ๆ มาก็เถอะ”
ใช่เธอเป็นประธานก็จริงแต่มอบอำนาจทุกอย่างให้กับกวินไปแล้ว และเธอเองก็ลืมวิชาบริหารไปหมดแล้ว ตั้ง 5 ปีที่เธอไม่ได้เข้าไปบริหารเลย เพราะกวินบอกจะทำทุกอย่างให้เอง
“วันนี้กวินบอกมีประชุมผู้ถือหุ้น”
“ไม่ได้การแล้ว ถ้าเป็นอย่างงั้นเธอก็ควรรีบไปเลยตา” พลอยรีบดึงมือให้เพื่อนออกจากคาเฟ่และมุ่งไปที่บริษัททันที
**********************************
โอ๊ย! มันช่างกล้าพูดต่อให้ไปมีอะไรกับใครคนอื่น ยังไงคุณก็เป็นตัวจริงของผม
เห็นแก่ตัวมาก เป็นผู้ชายที่เราควรหลีกเลี่ยงมากที่สุด ใครเจอแบบนี้หนีไปให้ไกลเลยค่ะ อย่าไปเข้าใกล้เด็ดขาดถ้าไม่อยากให้เราประสาทแดก
พระเอกจะออกมาได้ยัง จะออกมากี่โมงดี แล้วใครเป็นพระเอก ติกต่อก ติกต่อก
- ผู้เขียน
