“ใช่ค่ะตาเอง กวินเป็นอะไรรึเปล่าเหงื่อถึงได้ออกมาเยอะขนาดนี้”
“เปล่าหรอกครับ สงสัยมื้อกลางวันกินเยอะเกินไป” กวินตอบปัดไปและจับหัวของปิ่นอนงค์ให้อยู่นิ่งเมื่อเธอยังคงขยับไม่ยอมปล่อย
“แน่ใจนะคะว่าคุณโอเค”
“ครับ สักพักเดี๋ยวมันก็หายแล้ว ตามีอะไรรึเปล่าครับ”
“พอดีตาเห็นงบประมาณมันแปลก ๆ คุณลองตรวจสอบอีกรอบได้ไหม ตัวเลขมันคลาดเคลื่อนไป”
“เรื่องแค่นี้เอง คุณให้เลขาของคุณมาบอกก็ได้ จะเดินมาให้เหนื่อยทำไม”
“นี่มันเรื่องใหญ่นะกวิน อีกอย่างไม่ได้อยู่ไกลกันเลยลงมาแค่ชั้นเดียวก็ถึงแล้วนี่ค่ะ”
“ตาครับผมอยากทำอะไรบางอย่าง” กวินพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าและบีบแก้มปิ่นอนงค์แน่นและใช้สายตาให้เธอหยุด ปิ่นอนงค์ถึงยอมหยุดเพราะรู้ว่าเขากำลังโกรธแล้ว
“อยากทำอะไรคะ”
“ผมนึกถึงช่วงเวลาที่เราเคยมีด้วยกันในห้องนี้ คุณจำได้ไหม” เสียงแหบพร่าเอ่ยกระเส่าและลุกเดินออกมา ลลิตาถึงได้เห็นว่าแก่นกายของเขามันผงาดชูให้เห็
