ต้องกานต์รัก

บุพเพสันนิวาส

การทำงานที่แสนทรหดก็เริ่มขึ้นหลังจากพี่ชายบินไปเที่ยวต่างประเทศเป็นที่เรียบร้อย บุณณดาจึงต้องดูแลงานในส่วนของพี่ชายควบคู่ไปด้วย แต่นั่นก็ยังไม่น่าหนักใจเท่ากับเลขาสาวของตัวเอง ซึ่งดูเหมือนวันนี้จะไม่ได้นำสติมาทำงานด้วย เพราะงานที่พิมพ์มาส่งนั้นตกหล่นคำผิดคำถูกผสมกันมั่วจนความหมายแทบเปลี่ยนไปจากเดิม

“แพรวเข้ามาพี่หน่อย” ยกหูโทรศัพท์กรอกเสียงลงไปตามสาย เรียกเลขาสาวที่เข้ามาทำงานได้ร่วมสองปีเข้ามาพบในห้องทำงาน

“แพรวมาแล้วค่ะ” น้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าซีดเซียว ขอบตาบวมช้ำของแพรวพรรณ สะดุดตาผู้เป็นเจ้านายอย่างช่วยไม่ได้

“นั่งก่อนสิ” เสียงเรียบทว่าทรงอำนาจเอ่ยสั่งออกไป แพรวพรรณจึงเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของเจ้านายสาว ที่บางเวลาก็เป็นพี่สาวที่น่ารัก คอยบอกคอยสอนเรื่องงาน รวมไปถึงเรื่องส่วนตัว

โดยเฉพาะเรื่องการแต่งตัวให้นำสมัย ไม่ใช่แพรวพรรณที่ใส่แว่นสายตาหนามาทำงาน ใส่กระโปรงยาวถึงเข่าคู่กับเสื้อคอบัวแขนสั้นและรองเท้าส้นเตี้ย

“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” ใบหน้าที่ก้มลงมองมือตัวเองส่ายไปมาช้าๆ

“ไม่มีค่ะ”

“แน่ใจนะ” ย้ำออกไปอีกครั้งด้วยเสียงที่เข้มขึ้น หรี่ตาเรียวมองคนตรงหน้าอย่างจับพิรุธและคาดคั้นเอาคำตอบในเวลาเดียวกัน

แม้จะทำงานร่วมกันได้เพียงสองปี ทว่าบุณณดาเป็นคนช่างสังเกตและเก็บรายละเอียดของแต่ละบุคคลได้ดี ทำไมจะไม่รู้ว่าคนที่นั่งก้มหน้ามีอุปนิสัยอย่างไร และสิ่งที่เอ่ยมานั้นจริงหรือโกหก

คนถูกถามยังคงนั่งเงียบไม่กล้าบอก ทว่านัยน์ตากลับแดงก่ำ ขอบตาเอ่อคลอด้วยน้ำตา มือที่วางอยู่บนตักกำเข้าหากันแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

“แพรวเป็นลูกน้องพี่ และพี่ก็รักแพรวเหมือนน้องสาว มีเรื่องไม่สบายใจอะไรทำไมต้องโกหก คิดว่าตัวเองโกหกเก่งขนาดนั้นเลยใช่ไหม” น้ำตาเม็ดโตกลิ้งลงบนแก้มทั้งสองข้าง ก้อนสะอื้นวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอ ร่างบางเริ่มสั่นเทิ้มเพราะกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้ดังออกมา

บุณณดาลุกขึ้นเดินเข้ามาหา รั้งร่างบางเข้ามากอด ลูบแผ่นหลังบางเป็นการปลอบประโลม โดยปราศจากคำพูดทั้งสิ้น มีเพียงเสียงสะอื้นไห้และเสียงสูดน้ำมูกของคนที่นั่งร้องไห้เท่านั้นที่ดังออกมาในเวลานี้ โดยที่บุณณดาก็ไม่คาดคั้นเอาคำตอบ ปล่อยให้แพรวพรรณระบายความอัดอั้นให้พอใจเสียก่อน

และจากเหตุการณ์ในช่วงเช้านำพาให้สองสาวมาอยู่ที่สถานบันเทิงแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงย่านรัชดาฯ สถานบันเทิงที่คลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวที่เป็นทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ เสียงเพลงที่เปิดคลอในทำนองเพลงรักผสมเสียงอกหัก ยิ่งทำให้หญิงสาวที่นั่งดื่มตั้งแต่หัวค่ำ ร้องห่มร้องไห้ออกมาอย่างทำนบแตก

“แพรว พี่ว่าแพรวหยุดร้องก่อนไหม ร้องทั้งวันยังไม่พออีกหรือไง” คนที่ร้องไห้น้ำตานองหน้าเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายสาวผ่านม่านน้ำตา

“พี่ต้องไม่มีแฟน พี่ต้องไม่รู้หรอกว่าการอกหักมันเป็นยังไง มันเจ็บแค่ไหน เห็นคนที่เรารักเดินไปกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าต่อตา เจ็บ มันเจ็บตรงนี้” มือเล็กตีลงบนหน้าอกด้านซ้ายของตัวเอง จิ้มนิ้วลงไปย้ำๆ ต้องการบอกให้บุณณดารู้ว่าที่เจ็บนั้นคือตรงไหน

“มันเจ็บไปหมด เหมือนใจมันจะขาดให้ได้ ทำไมอะพี่ต้อง แพรวไม่สวยเหรอ แพรวไม่เด็ดหรือไง ตอนเอากันแพรวก็ขึ้นให้ อยากให้แพรวเลียแพรวอมแพรวก็ทำให้ อมจนมันดังอ๊อกอะพี่ต้อง” บุณณดากลืนน้ำลายดังเอือก หน้าร้อนวูบวาบ ยกแก้วค็อกเทลในมือขึ้นจิบ รู้สึกคอแห้งขึ้นมากับประโยคนั้นแพรวพรรณ

ทั้งเลียทั้งอมเลยอย่างนั้นเหรอ คิดดีไม่ได้เลยสินะกับประโยคนี้

“แล้วทำไมอะ มันไม่ถึงใจเหรอ พี่นุถึงได้ทิ้งแพรวไปกับอีนั่น มันดีกว่าแพรวตรงไหนพี่ต้อง ที่แพรวเห็นก็มีดีแค่นมใหญ่แค่นั้น ถ้าอยากได้นมใหญ่ทำไมไม่บอก เดี๋ยวแพรวจะไปเสริมมาให้ จะเอาใหญ่แค่ไหน หัวเด็กไหมหรือลูกมะพร้าวบอกมาสิ ทำไมไม่บอก” คนถูกทิ้งยังคงร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มอึกๆ ราวกับมันคือน้ำเปล่า

บุณณดาก็ได้แต่ส่ายหน้า พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ นี่สินะ พิษของความรัก เจ็บปวดปางตาย รักมากก็ยิ่งเจ็บมากเป็นธรรมดา

“ถ้าเขาไม่รัก เราก็ปล่อยเขาไปสิแพรว ดีซะอีก เราจะได้คัดคนไม่ดีออกไปจากชีวิตเรา เลิกกันวันนี้ดีกว่าแต่งงานกันไปแล้วเลิกนะ วันนั้นแพรวจะยิ่งเสียใจมากกว่านี้อีก”

"มันก็ใช่ แต่ทำไมเขาไม่บอกสาเหตุที่เลิกล่ะพี่ต้อง ถามอะไรก็บอกแต่เราเข้ากันไม่ได้ เข้าไม่ได้ยังไง เราเข้ากันมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เข้ากันได้ดียิ่งกว่าอะไรเสียอีก แล้วมาพูดว่าเข้ากันไม่ได้คืออะไร โห่” บุณณดาก็เริ่มชักจะหงุดหงิดขึ้นมาเสียแล้ว เมื่อลูกน้องของเธอฟูมฟายไม่เข้าใจอะไรเสียเลย

ทีแรกก็ว่าจะพามาดื่มปลอบใจแก้เครียด แต่ตอนนี้คงต้องจัดยาชุดใหญ่ให้ซะแล้ว จะได้มีสติและเลิกฟูมฟายกับความรักห่วยๆ จากผู้ชายเฮงซวยนั้นเสียที

“แพรวฟังพี่นะ ที่ผู้ชายคนนั้นมันบอกว่าเราเข้ากันไม่ได้เนี่ย มันก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น ที่จริงคือมันหมดรักแพรวแล้ว มันไม่ได้รักแพรวแล้ว เพราะถ้ามันรักมันจะไม่นอกใจแพรวไปมีผู้หญิงคนอื่นเลย และที่แพรวบอกว่าเราเข้ากันได้ดีมากเนี่ย ผู้หญิงคนใหม่ของมันอาจจะเข้ากันได้ดีมากกว่าก็ได้ มันถึงตัดสินใจมาเลิกกับแพรวไง อ๋อ! และที่บอกว่าแพรวก็เลียก็อมเนี่ย ผู้หญิงคนนั้นมันอาจจะกลืนลงท้องไปเลยก็ได้นะ แฟนแพรวถึงติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้นแบบนี้ เพราะฉะนั้นเลิกร้องไห้ฟูมฟายได้แล้ว ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง หรือถ้าไม่อายก็ควรจะสงสารพ่อแม่บ้างที่ท่านสองคนเลี้ยงเรามาด้วยความรัก ไม่ได้เลี้ยงมาเพื่อให้เรามานั่งร้องไห้เสียใจ เพราะผู้ชายเฮงซวยที่มันทิ้งเราไปแบบนี้ ที่พี่พูดเนี่ยเข้าใจไหม” ร่ายคาถายาวเหยียดเสียงดังฟังชัดแข่งกับเสียงเพลงออกไปจนคอแห้ง ต้องยกแก้วค็อกเทลขึ้นจิบ

ส่วนคนถูกสั่งสอนเตือนสติก็นั่งนิ่งน้ำตาไหลพรากอยู่เงียบๆ มองผ่านไหล่บุณณดาไปด้านหลังอยู่อย่างนั้น

“แพรว” บุณณดาเรียกลูกน้องตัวเองออกมา พร้อมทั้งยื่นมือมาจับมือหญิงสาวไว้ ด้วยความสงสารเมื่อเห็นแพรวพรรณเงียบไป คงเป็นเพราะกำลังคิดทบทวนในสิ่งที่เธอออกไปอยู่แน่

“พี่นุ” เสียงสั่นเครือเอ่ยเรียกชื่อคนรักออกมา ทำให้บุณณดาหันขวับกลับไปมองยังด้านหลัง และก็พบว่ามีผู้ชายกำลังเดินเข้ามาที่โต๊ะของเธอ

นี่อย่าบอกนะ...

“แพรว พี่ขอโทษ” คนถูกขอโทษปล่อยโฮออกมาราวใจจะขาด ชายหนุ่มที่ชื่อนุเห็นแบบนั้นก็ตั้งท่าจะเดินเข้ามาหา บุณณดาจึงลุกเข้ามาขวางไว้

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ จะทำอะไรแพรว ถ้าจะมาทำให้แพรวเสียใจก็กลับไปเลยไป กลับไปหาผู้หญิงของนายนู่น ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับแพรวอีก ผู้ชายห่วยๆ อย่างนายมันก็เหมาะสมกับผู้หญิงชุ่ยๆ คนนั้นแล้วล่ะ ผีเน่ากับโลงผุ ไปเสวยสุขกันบนต้นงิ้วเถอะไป ไป๊” ตวาดไล่เสียงดัง ทั้งโมโหทั้งโกรธเคืองแทนเลขาตัวเอง

“พี่รักแพรว” สามคำที่เอ่ยออกมาทำให้แพรวพรรณลุกจากเก้าอี้ เดินผ่านบุณณดาเข้ามาหาแฟนหนุ่ม

“พี่นุ”

“พี่ขอโทษ ให้โอกาสพี่แก้ตัวได้ไหม พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้อีก พี่รู้แล้วว่าไม่มีผู้หญิงดีเท่าแพรวอีกแล้ว พี่มันโง่ที่ทิ้งแพรวไป ให้โอกาสพี่นะ” บุณณดาฟังแล้วก็เลือดขึ้นหน้า คิดได้ในวันที่สายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ ตอนที่ทิ้งเขาไปทำไมคิดไม่ได้ย่ะ

“คิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ เพราะแพรวเขาไม่กลับไปหาผู้ชายเลวๆ อย่างนายละ...”

“แพรวให้โอกาสพี่นุค่ะ แพรวรักพี่นุ” บุณณดาเหมือนถูกตบหน้าเข้าฉาดใหญ่จนหน้าชา แทบเสียหลักทรุดตัวลงนั่งบนพื้นเสียตรงนี้

“แพรว” หวังจะเรียกให้สติของแพรวพรรณกลับมาแต่เปล่าเลย

“แพรวรักพี่นุ แพรวอยากให้โอกาสพี่นุแก้ตัว พี่นุเขารู้แล้วว่าเขาผิด เราก็ควรจะให้โอกาสเขาไม่ใช่เหรอพี่ต้อง”

นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย แล้วที่นั่งร้องไห้ฟูมฟายเมื่อกี้ล่ะแพรว ฮัลโหล! คืออะไร

“แต่ว่า...”

“แพรวครับ เรากลับบ้านกันเถอะนะ อย่ามาเสียเวลาอยู่ที่นี่อยู่เลย” บุณณดายกมือเท้าเอวมองผู้ชายตรงหน้าตาขวาง ตอนนี้เธอพร้อมบวกมากขอบอก ที่บอกว่าเสียเวลานี่คือคงไม่ได้หมายความถึงเธอหรอกใช่ไหม

“ค่ะพี่นุ... พี่ต้องคะ แพรวกลับก่อนนะคะ ขอบคุณมากนะคะที่พาแพรวมาคลายเครียด แพรวกลับก่อนนะคะ” ฉวยกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนเก้าอี้มาถือไว้ และเดินจากไปพร้อมกับชายคนรัก

ทิ้งบุณณดาให้มองตามหลังไปด้วยความคับแค้นและเจ็บใจ อาหารเม็ดชนิดต่างๆ ลอยมาตรงหน้าเธอเสียแล้ว เหลือแค่เทลงใส่ถ้วยก็พร้อมรับประทานได้ในทันที กระแทกบั้นท้ายงามลงบนเก้าอี้ ยกแก้วค็อกเทลขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

นี่สินะที่โบราณเขาว่าไว้ ว่าเรื่องของผัวเมียอย่าแส่เข้าไปยุ่ง เพราะเวลาเขาคุยกับเราเขานั่งคุยแต่เวลาเขาคุยกันเขานอนคุย ผลลัพธ์จึงออกมาเป็นอย่างที่เห็น

“เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ อยากเป็นหมาขึ้นมาซะงั้น ยัยต้องนะยัยต้อง”

ความหงุดหงิดโมโหเกาะเกี่ยวหัวใจ ทำให้บุณณดาไม่อยากจะกลับไปอยู่ที่คอนโดเพียงลำพัง หญิงสาวจึงขอนั่งดื่มฟังเพลงกินลมชมวิวอยู่ร้านเสียก่อน ไหนๆ ก็ออกมาดื่มทั้งทีขอดื่มคลายความเหงาตามประสาคนโสดต่อเลยแล้วกัน

ค็อกเทลแก้วแล้วแก้วเล่าพร้อมทั้งเสียงเพลงที่เปิดคลอในจังหวะช้าและเร็วสลับสับเปลี่ยน ทำให้หญิงสาวสุดเปรี้ยวอย่างบุณณดาเริ่มสนุกขึ้นมา แอลกอฮอล์ที่เดิมเข้าไปก็เริ่มออกฤทธิ์

ร่างบางที่อยู่ในชุดเดรสรัดรูปเริ่มได้ที่ โยกตัวไปมาตามจังหวะเสียงเพลง อีกทั้งเมื่อเวลาเริ่มดึกผู้คนก็เริ่มแน่นขนัด ผู้ชายหลายต่อหลายคนต่างก็เข้ามาขอชนแก้วกับหญิงสาว อย่างเช่นตอนนี้ก็มีชายหนุ่มแวะเวียนมาชนแก้วกับเธอเช่นกัน

“คุณสวยจัง เหมือนนางฟ้านางสวรรค์ที่จุติลงมายังโลกมนุษย์” บุณณดายิ้มหวานทั้งที่ใจอยากจะเบะปากใส่กับคำพูดป้อยอเกินความจริงของชายหนุ่มหน้าม่อ ที่มองเธอแทบจะฉีกทึ้งเสื้อผ้าออกจากร่างกายเธอเป็นชิ้นๆ

“ขอบคุณนะคะ สำหรับคำชม”

“ครับ สวยๆ แบบนี้ มีแฟนแล้วแน่เลยใช่ไหมครับ” อยากจะลุกขึ้นยืนและฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของผู้ชายคนนี้เสียจริง ที่พูดแทงใจดำของเธออย่างไม่น่าให้อภัย หัวใจเจ็บแปลบกับคำว่าแฟน ที่ไม่รู้อยู่ที่ไหน

“มีแล้วค่ะ”

“ว้า! เสียดายจัง แฟนคุณนี่ก็แปลก ทำไมถึงกล้าปล่อยให้แฟนที่สวยขนาดนี้มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ ไม่เป็นห่วงเลยหรือไง มันอันตรายมากรู้ไหมครับ ที่นี่เสือ สิงห์ กระทิง แรดมันเยอะ” บุณณดาเชิดหน้าส่งยิ้มหวาน

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ยื่นมือกุมมือบุณณดาไว้และลูบเบาๆ มองหญิงสาวด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย แลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากตัวเอง มืออีกข้างหยิบนามบัตรมาวางลงบนโต๊ะและเลื่อนมาตรงหน้าหญิงสาว

“นี่นามบัตรผม เจ้าของคอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมืองทองและยังมีอีกหลายที่ในกรุงเทพฯ ถ้าคุณสนใจอยากได้ที่อยู่ใหม่ใจกลางเมือง วิวดีๆ ที่มองเห็นเมืองกรุงในมุมสูงได้ล่ะก็ บอกผมนะครับ ผมจัดการให้คุณได้โดยที่คุณไม่ต้องเสียเงินสักบาท ดีไม่ดีอาจจะได้เงินใช้หรือรถเอาไว้ขับเล่นๆ ไปอวดเพื่อนก็ยังได้ ถ้าสนใจก็ติดต่อมา”

“ให้มากขนาดนี้ ข้อแลกเปลี่ยนคืออะไรเหรอคะ” มือที่วางอยู่บนมือของบุณณดาเริ่มลูบไล้สูงขึ้นมาตามแขนเรียว ยิ่งผิวสัมผัสเนียนนุ่มก็ยิ่งอยากลูบไล้ไปทั่วตัว

“สวยๆ แบบคุณ ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่คอยปรนนิบัติเวลาผมไปหา ทำตัวให้น่ารัก ไม่งี่เง่า ไม่เอาเเต่ใจ ก็พอครับ” บุณณดาฉีกยิ้มหวาน เลื่อนมือขึ้นมาจับมือของผู้ชายที่กำลังลูบแขนของเธอเล่นออก

จากนั้นก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของผู้ชายคนนั้นเต็มแรง ยกแก้วเหล้าสาดใส่หน้าไปเต็มๆ ทำให้ผู้คนบริเวณนั้นแตกตื่นด้วยความตกใจ

“นี่มึงกล้าตบกูเหรอ” ยกมือขึ้นชี้หน้าบุณณดา ทั้งเสียหน้า ทั้งเจ็บ ทั้งอายในเวลาเดียวกัน ยิ่งคนให้ความสนใจก็ยิ่งอับอาย

“เออ ก็ตบน่ะดิไม่ได้ต่อย แค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำกับสิ่งที่แกพูดออกมา จำเอาไว้นะ ผู้หญิงก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน อย่ามาดูถูกกันแบบนี้ และที่สำคัญฉันมีมากกว่าของที่แกจะให้ซะอีก” พูดจบก็คว้ากระเป๋าสะพายเดินออกไป ทว่าชายหนุ่มที่ถูกตบกลับไม่ยอมปล่อยให้บุณณดาเดินไปง่ายๆ คว้าข้อมือเล็กนั้นไว้

“อีนี่ ตบกูแล้วมึงจะเดินไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร ไม่เคยมีใครทำกับกูแบบนี้เลยนะ วอนซะแล้วมึง อีนี่” ว่าแล้วก็เงื้อมือขึ้นเตรียมจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของหญิงสาวคืนบ้าง

บุณณดาที่เห็นมือใหญ่เงื้อขึ้นก็หลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรมกับความบ้าดีเดือดของตัวเองก่อนหน้า เพราะแอลกอฮอล์แท้ๆ ที่ทำให้เธอบ้าคลั่งทำอะไรแบบนั้นลงไป

แต่ไม่รู้มีมือปริศนาที่ไหนเข้ามาคว้ามือของผู้ชายคนนั้นได้ทัน และยังบิดแขนของผู้ชายคนนั้นจนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“โอ้ย! โอ้ยๆๆ กูเจ็บ ปล่อยกู” คนที่หลับตาในคราแรกรีบลืมตาขึ้น เมื่อได้ยินร้องเหมือนสุนัขถูกน้ำร้อนลวก และสิ่งที่เห็นคือผู้ชายคนที่เธอตบหน้านั่งลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย โดยมีผู้ชายอีกคนใช้เข่ากดแผ่นหลังไว้ บิดแขนของชายคนนั้นไขว้กันไปด้านหลัง

“ไอ้บ้า มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้ อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของกูถ้าไม่อยากเจ็บตัว มึงรู้ไหมกูกับอีนั่นเป็นอะไรกัน เรื่องของผัวเมียมึงไม่เกี่ยว” คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเมียถึงกับควันออกหู เดินเข้ามาหาคนปากดีที่ถูกตบไปก่อนหน้า กระชากผมผู้ชายคนนั้นขึ้นจนใบหน้าแหงนขึ้น

“กูว่าจะไม่พูดกูมึงแล้วนะ เพราะมันไม่สุภาพ แต่มึงนี่คงพูดดีด้วยไม่รู้เรื่อง กูไม่ได้เป็นเมียมึง และกูก็คิดว่าคนอย่างกูคงหาผัวได้ดีกว่ามึง ไอ้คนหน้าม่อ” ว่าแล้วผลักผู้ชายคนนั้นออกไกลเต็มแรง เหมือนขยะแขยงเต็มทน เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยตัวเองเอาไว้และก็ต้องตกตะลึง

เธอจำเขาได้ขึ้นใจ จำเขาได้ติดตาตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา โอปป้า!!!

ส่วนชายหนุ่มที่มาช่วยไว้ก็เงยหน้ามองหญิงสาวเช่นเดียวกัน ยิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อย คล้ายกับจะบอกว่าเธอนั้นไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรแล้ว ก่อนชายหนุ่มจะก้มลงไปพูดกับคนที่ตัวเองกำลังใช้เข่ากดหลังไว้

“ได้ยินชัดแล้วใช่ไหมครับ ว่าคุณผู้หญิงคนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักนิด ถ้าไม่อยากเจ็บตัวหรือเสียเวลาไปโรงพักให้เป็นข่าวเสื่อมเสีย ผมว่าคุณควรหยุดและกลับบ้านไปซะ แล้วผมจะบอกให้คุณผู้หญิงไม่เอาเรื่องคุณ”

เทพบุตรชัดๆ บุณณดาได้แต่ร้องคำนี้ออกมาในใจ มองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความชื่นชมอย่างปิดไม่มิด เสียงของเขาที่พูดออกมาเหมือนจะไม่ได้เข้ามาอยู่ในสมองเธอแต่อย่างใด เพราะตอนนี้บุณณดาเอาแต่มองหน้าชายหนุ่ม

บุพเพสันนิวาส....และกำลังจะออกอาละวาดเเล้วสินะ