“เฮียต้องปวดท้อง”
“ครับ”
“ต้องปวดท้อง ปวดจริงๆ นะเฮีย จะไม่ไหวแล้วด้วย”
“ครับเฮียรู้แล้ว”
“รู้แล้วก็ไปสิ จะมายืนยิ้มจ้องหน้าต้องแบบนี้ทำไม” ไม่รู้เป็นอะไร ตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นกานต์เอาแต่มองหน้าเธอยิ้มๆ แม้ตอนนี้ที่เธอนั่งอยู่บนชักโครกในห้องน้ำ ก็ยังยืนยิ้มมองเธออยู่แบบนี้
“ก็เฮียอยากมองคนที่เฮียรักไม่ได้”
เขาก็แค่อยากอยู่ใกล้เธอ อยากมองเธอทำนั่นทำนี่ แค่นั้นเอง
“ได้น่ะมันได้ แต่ไม่ใช่ตอนที่ต้องปวดท้องจะเข้าห้องน้ำแบบนี้”
“อะๆ งั้นก็ได้ เฮียออกไปยืนรอหน้าห้องน้ำก็ได้ ต้องทำธุระเสร็จแล้วก็เรียกเฮียนะ เดี๋ยวเฮียเข้ามาอุ้มกลับไปที่เตียง”
“ค่ะ ปิดประตูด้วยนะ”
“ครับ รู้แล้วครับ” เดินกลับออกมาพร้อมดึงประตูเข้ามาปิดให้เรียบร้อย โดยไม่ลืมจะหยอดคำหวานทิ้งท้ายไปอีกหนึ่ง
“อย่านานนะ เฮียคิดถึง”
มันใช่เวลามาคิดถึงกันไหม บุณณดาอยากจะร้องตะโกนกลับไป แต่การตะเบ็งเสียงก็ทำให้เธอเจ็บที่แผลจึงได้แต
