บุณณดานั่งทอดถอนลมหายใจออกมาเป็นร้อยครั้งก็คงจะน้อยเกินไป หากนับตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาจนมาถึงเวลาสิบโมงเช้า ใบหน้าสวยที่เคยสดชื่นแจ่มใส บัดนี้หมองเศร้า นัยน์ตาหวานสุขสกาวเต็มไปด้วยความสุขตอนนี้เต็มไปด้วยความทุกข์ วันๆ ไม่เป็นอันทำงานเพราะเอาแต่จ้องมองสมาร์ทโฟนที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ
รอคอย...เธอกำลังรอคอยใครบางคนที่หายไปจากวงจรชีวิต อีกสองชั่วโมงยี่สิบห้านาทีก็จะครบสามวันที่ชายหนุ่มหายไปไม่ติดต่อมา
ไม่มีสัญญาณการบอกลา ไม่มีคำพูดเป็นลางบอกเหตุแห่งการหายเงียบไป แม้แต่วันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกันวันนั้น ก่อนเธอจะลงจากรถ เขายังรั้งเธอไว้ด้วยจุมพิตแสนหวาน เกี่ยวหัวใจให้เธอหลงใหลเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสอ่อนหวานที่เขามอบให้อยู่นานหลายนาที กว่าเขาจะยอมปล่อยให้เธอจากมา
ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินออกมา เขายังรั้งเธอไว้ด้วยคำพูดที่ว่า...
“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม ไม่อยากห่างต้องเลยให้ตายสิ อยากนอนกอดต้อง
