กว่าจะผ่านเวลาอันเลวร้ายมาได้ บุณณดาก็แทบจะกระอักเลือดออกมาหลายครั้งหลายหน อยากจะหมุนตัวเดินกลับออกมาก็ตั้งหลายรอบ ยังดีที่เธอสามารถประคองสติเอาไว้ได้ ไม่สติแตกออกไปเสียก่อน และเมื่อเข้ามาในห้อง สิ่งที่หญิงสาวทำก็คือกรีดร้องออกมา แต่เป็นการกรีดร้องที่ไม่มีเสียงเพราะกลั้นเอาไว้
หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดลบชื่อที่ผู้ชายมักมาก หลายใจ ตอแหล ที่บันทึกไว้อย่างเจ็บใจ วันนั้นบอกไม่มีแฟน แต่วันนี้กลับพาว่าที่ภรรยามาเหยียบหน้าเธอถึงถิ่น
“บ้าๆ ๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว ไอ้คนเห็นแก่ตัว นี่ๆๆๆ หึ่ย! ไม่น่าเลยไม่น่าเลยจริงๆ อื้อ” บุณณดากลั้นเสียงกรี๊ดของตัวเองเอาไว้อีกครั้งอย่างเจ็บใจ
เสียตัวให้ใครไม่เสีย มาเสียตัวให้ผู้ชายคนนี้ โอ๊ย!
“นี่ฉันต้องทำยังไงเนี่ย”
“ทำอะไรเหรอคะคุณต้อง” บุณณดาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เบื่อ เซ็ง โมโห เจ็บใจ” แพรวพรรณยิ่งฟังก็ยิ่งไม่เข้าใจ เดินเข้ามานั่งลง
