“ต้อง ต้องรอพี่ด้วย ต้องหยุดเดินก่อน” เสียงร้องเสียงดังแว่วให้ได้ยิน ยิ่งทำให้บุณณดายิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเธอสามารถทำให้ผู้ชายเจ้าชู้คนนั้นทิ้งผู้หญิงอีกคนมาวิ่งตามเธออย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้
ร่างสูงรีบสาวเท้ายาวๆ ตามหญิงสาวที่เดินอยู่ตรงหน้า ที่ไม่มีแม้แต่หางตาจะหันกลับมามองตัวเอง นั่นยิ่งทำให้กานต์รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน
ไม่เคย... ไม่เคยมีใครปฏิบัติแบบนี้กับเขาสักคน
มือหนาจึงยื่นไปคว้าข้อเล็กเอาไว้ได้ในที่สุด
“ปล่อยค่ะ” แสร้งตีหน้านิ่งเอ่ยเสียงเรียบออกมา
“ไม่ พี่เรียกไม่ได้ยินหรือไง ทำไมไม่หยุด”
“ได้ยินค่ะ แต่ไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องหยุด แล้วที่มาจับไว้มีอะไรคะ”
“พี่มีเรื่องจะคุยด้วย แต่ไม่ใช่ที่นี่”
“แล้วจะไปที่ไหน”
“ตามมาเถอะน่า”
“แล้วทำไมฉันต้องไปตามที่คุณบอกด้วย” คนเจ้าเล่ห์ยิ้มร้ายพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้หญิงสาว
“จะไม่ตามพี่ไปก็ได้ เพราะพี่จะจูบเราตรงนี้ กลางห้า
