ในเวลาต่อมา กลางดึกของคืนเดียวกันนั้น มาลีเปิดประตูห้องนอนออกมาด้วยความตกใจ หลังจากได้ยินเสียงเคาะประตูเรียก
“พี่เดช... ”
มาลีอุทานเสียงดัง เมื่อเหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่ของเดชกำลังประคองร่างบอบบางของรื่นมาส่งให้ถึงหน้าห้องนอนของหล่อน
“ไอ้รื่นมันเมา... ข้าพามาส่ง”
แขนข้างหนึ่งของรื่นโอบคอบึกบึนของพี่เขยที่ช่วยประคองมาส่งจนถึงหน้าประตูห้องนอน
“ตอนนี้มันเริ่มสร่างเมาแล้ว ได้น้ำเย็นๆ เช็ดหน้าเช็ดตา หรือชากาแฟร้อนๆ สักแก้วก็น่าจะฟื้น”
เดชบอกแล้วทำท่าว่าจะหันหลังกลับ
“อุ๊ย… เดี๋ยวสิ พี่เดชประคองไปส่งที่เตียงให้หน่อยนะ ฉันคนเดียวไม่ไหว”
เดชเหลือบมองมาลีแวบหนึ่ง จากนั้นก็ประคองรื่นลงนอนบนเตียง
“ขอบใจมากจ้ะ”
สายตาของมาลีจับจ้องมองเรือนร่างกำยำไปด้วยมัดกล้ามของเดชไม่วางตา
