ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องด้วยความรู้สึกที่ยังคงมีความคิดหลากหลายอยู่ ตั้งแต่กลับมาจากห้าง จนตอนนี้สองทุ่มกว่า ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม และคิดทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นวนไปวนมา มันสับสนไปหมด มันกลัวไปหมด ฉันไม่กล้าถามใครแม้แต่เพื่อน ฉันกลัวว่าสิ่งที่ฉันคิดจะเป็นเรื่องจริง
ส่วนพี่ดีเจก็ยังไม่กลับมา เขาส่งข้อความมาหาฉัน ว่าตอนนี้อยู่บ้านพ่อแม่ เขาไปคุยงานกับพ่อ แต่ทำไมส่วนลึกของใจฉัน มันไม่เชื่อเขาเลยล่ะ ฉันพยายามเถียงกับตัวเองให้ชนะด้านมืดนั้น แต่มันกลับไม่ได้ผลอะไร และเมื่อมันไม่ได้ผล ฉันก็ตัดสินใจ โทรหาพี่ดีเจทันที
(ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดดดด...) เสียงสัญญาณดังขึ้นแต่ยังไม่มีคนรับ
(ฮัลโหล) เสียงพี่ดีเจดังขึ้น แต่น้ำเสียงของเขา มันเหมือนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่
“พี่ดีเจ จะกลับห้องไหมคะ” ฉันตัดสินใจถามออกไป
(ไม่รู้ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรอ คุยงานอยู่) พี่ดีเจพูดเสียงแข็งขึ้น
“ขอโทษค่ะ...” ฉันกำลังจะพ
