เวลาประมาณตี 4 กว่า ๆ วิเวียนรู้สึกกระหายน้ำจึงลงมาหาน้ำดื่มที่ห้องครัว เธอใช้ความสว่างของแสงจันทร์นำพาที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เธอหยิบขวดน้ำและเทใส่แก้วกระดกดื่มจนหมดด้วยความกระหาย หวังว่าจะก้าวขากลับขึ้นห้องแต่ไฟกลับสว่างขึ้นมาจนสายตาของเธอพร่ามัวขึ้นมาชั่วขณะ
“หิวน้ำเหรอ” เบนจามินกอดอกยืนพิงขอบประตูและใช้สายตาอันคมกริบมองหญิงสาวตรงหน้าที่เธอใส่ชุดนอนอันน้อยชิ้นที่ยากนักที่เขาจะเห็น
“ชะ ใช่ค่ะ” เธอตอบกลับเสียงสั่นเพราะรับรู้ได้ถึงสายตาของเขาที่กำลังมองเรือนร่างของเธออยู่ ถึงแม้เขาจะเห็นเธอไปหมดทุกสัดส่วนแล้วก็ตามแต่เธอก็ยังอายอยู่ และคิดด้วยว่าเวลาแบบนี้คงยังไม่มีใครตื่นเธอเลยไม่ได้สวมเสื้อคลุมลงมาใส่เพียงแค่เสื้อสายเดี่ยวบางเบากับกางเกงขาสั้นเพียงเท่านั้น
“ฉันเองก็หิว ช่วยรินน้ำมาให้ฉันหน่อยสิ” เสียงทุ้มเอ่ยและตาจ้องมาทางหญิงสาวไม่วางตา เขารอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยเมื่อเห็นปทุมถันของหญิง
