ภายในห้องนั่งเล่นยังคงเงียบงันเหมือนเดิม โซฟาหนังตรงมุมห้องยังเป็นจุดที่เบนจามินนั่งอยู่นานนับชั่วโมง กรอบภาพหลายกรอบภาพวางอยู่บนโต๊ะเล็กเป็นภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาปล่อยให้เธอเดินจากไปโดยไม่ได้รั้งหรือเคยบอกเธอเลยว่าเขานั้นรักเธอ
เบนจามินลูบใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบาแม้จะผ่านทางกรอบภาพก็ตาม ปลายนิ้วของเขาสั่นเล็กน้อย ภายในใจเจ็บเหมือนถูกบีบซ้ำ ๆ ตั้งแต่ที่เธอจากไปทุกอย่างในบ้านก็ดูเงียบผิดปกติ แม้แต่เสียงลูกชายที่ส่งเสียงอ้อแอ้เป็นประจำก็เหมือนแทบจะไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป ทุกอย่างเหมือนถูกแช่แข็งเอาไว้ในความมืดมิด และหัวใจที่ปิดตายของเขา
ลูก! ลูกของเขาและเธอ
เบนจามินจ้องไปที่ดวงตาของลูกชาย และมันสะท้อนให้เขาเห็นใครอีกคนหนึ่งผ่านดวงตานั้น เพราะลูกชายได้ดวงตาของแม่มานั่นเอง
หญิงสาวที่เขาเคยคิดว่าเธอนั้นเป็นได้เพียงแค่เมียเช่า แต่สุดท้ายตอนนี้เธอกลับกลายเป็นคนเดียวที่เขาคิดถึงและโหยหา
