ด้วยสีหน้าสำนึกผิด นายอัศวินเถียงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เพราะรู้ตัวว่าผิด
“อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ... อย่างที่คุณพ่อบอกก็ดีแล้วนี่คะ... เอาเป็นว่าเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก”
น้ำหวานสรุป เพราะหล่อนเองก็อยากจะลืมผู้ชายใจร้ายที่ชื่อคาร์สันให้เร็วที่สุด
หญิงสาวนั่งกอดอกมองใบไม้ร่วงพรูลงมาตามแรงลมพัด อาการใจลอยทำให้น้ำหวานไม่ได้ยินเสียงเรียกของมารดาที่แอบสังเกตเห็นว่าหล่อนเหมือนคนที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ยัยหวาน”
นางสุนีย์เรียกลูกสาว
“คะ... แม่”
คนเหม่อลอยสะดุ้ง หันมามองมารดา
“แม่มาตั้งแต่เมื่อไรคะ”
“ก็มาทันทีจะเห็นว่าแกกำลังใจลอยคิดถึงพ่อเลี้ยงคาร์สัน”
“คือว่าหวาน... ”
หญิงสาวอ้ำอึ้ง
“แกหลงรักเขาแล้วใช่ไหม?”
นางสุนีย์รู้ทัน
“หนู... ”
น้ำหวานไม่กล้าตอบ ด้วยเกรงว่าจะสร้างความไม่พอใจให้มารดา ทั้งที่ก็รู้ชัดแจ้งอยู่ในหัวใจตัวเองว่าหลงรักพอเลี้ยงคาร์สันจนหมดใจ... ช
