อีกสัปดาห์ต่อมา
“ยัยหวาน... เป็นอะไรลูก”
นางสุนีย์เคาะประตูเรียก ตอนที่เดินผ่านหน้าห้องของลูกสาวแล้วได้ยินเสียงโอ้กอ้ากดังออกมาจากห้องนอนคล้ายกำลังอาเจียน
ครั้นเมื่อไม่เห็นลูกสาวออกมาเปิดประตู หล่อนจึงผลักเข้ามาเองด้วยความใจร้อนเป็นห่วงคนข้างใน โชคดีที่ประตูห้องไม่ได้ล็อคเอาไว้
“หวาน... เป็นอะไร... ไม่สบายหรือเปล่า”
มารดาร้องถามลูกสาวซึ่งกำลังก้มหน้าอาเจียนอยู่ที่อ่างล้างหน้า
“หวานคลื่นไส้ค่ะ... เป็นมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่วันนี้อาเจียนออกมาด้วย”
ลูกสาวรีบบอกอาการ จากนั้นห็หันกลับไปอาเจียนเสียงดังลั่น ทว่าสีหน้าของนางสุนีย์ผู้เป็นมารดากลับแสดงอาการดีใจอย่างออกนอกหน้า
“เราไม่เสียเปรียบแล้วละลูก... ”
เสียงของนางสุนีย์บอกความมั่นใจ ถ้าเป็นแบบนี้ย่อมหมายความว่าลูกสาวของหล่อนจะไม่ถูกอีตาพ่อเลี้ยงคาร์สันย่ำยีฟรีๆ อย่างแน่นอน
“คุณแม่หมายความว่ายังไงคะ”
ใบหน้าซีดเซียวหันมาถามมารดา นางสุนี
