น้ำหวานก้าวลงจากรถ เดินตามร่างสูงใหญ่ของคาร์สันเข้ามาในห้องรับแขก
“เธออยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว... ฉันคิดว่าคงถึงเวลาที่เธอควรจะกลับได้แล้ว”
เขาบอก
“กลับ... ไปไหนคะ”
คนถูกขับไล่ไสส่งทำหน้างง เพราะตามสัญญาที่ได้ตกลงกันไว้ ก็เหลือเวลาอีกสัปดาห์กว่าจะสิ้นเดือน ครั้นพอถึงเวลาจะต้องไป น้ำหวานกลับไม่อยากไป
“ก็กลับไปบ้านเธอน่ะสิ... ฉันจะถือว่าเธอได้ชดใช้ตามที่ฉันต้องการแล้ว... อีกสามวันฉันจะจัดการโอนบ้านและที่ดินคืนให้ครอบครัวของเธอ”
ดวงตาของคาร์สันเยียบเย็นเหมือนเป็นอีกคน
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนยกมือขึ้นไหว้ น้ำหวานรู้สึกดีใจที่จะได้บ้านกลับคืนมาก็จริง แต่ก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้ เมื่อวันที่จะต้องจากกันกำลังใกล้เข้ามาทุกที
“เราจบกันแค่นี้นะ”
แววตาเย็นจัดเหมือนน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ และสีหน้าสิ้นเยื่อขาดใยที่มองมา เพียงแค่นั้นก็ทำให้หญิงสาวพอจะรู้ว่าพ่อเลี้ยงคาร์สันหมดเยื่อใยในตัวหล่อนแล้วจริงๆ
“
