บ่วงเสน่หาเลขาบนเตียง

ทรมานเพราะความคิดถึง...1

สิ่งที่เคยมี สิ่งที่เขามองไม่เห็นค่า แต่พอเวลาที่มันหายไปแล้ว เขาถึงจะรู้ค่าของมัน ถึงคราวที่เขาต้องยอมทิ้งทิฐิที่เขามี ยอมทิ้งคำว่าไม่คู่ควร แล้วก็ยอมรับความจริงที่ว่า หัวใจของเขามันได้มอบให้กับพอฤทัยไปหมดแล้ว และเมื่อคิดได้เช่นนั้น ชายหนุ่มจึงตัดสินใจไปตามหาเธอ และพาเธอมาอยู่กับเขา ในฐานะภรรยาของเขา ไม่ใช่นางบำเรอ ดังเช่นในอดีต

เมื่อยอมรับความจริงได้ การตามหาเธอมันก็ไม่ยากเลยสักนิด เขาใช้เงินจำนวนมาก เพื่อจ้างบริษัทนักสืบเอกชนที่เก่งที่สุด เพื่อตามหาตัวหญิงสาว ซึ่งมันไม่ยากเลยสักนิด เพราะเมื่อสืบไปที่ญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอ ก็พบว่าเธออยู่ที่นั่น อยู่กับพี่สาวของเธอ หลังจากได้รับรายงานจากบริษัทนักสืบเอกชน ชายหนุ่มก็ยกยิ้มด้วยความพอใจ

เขารีบจัดการเคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่เขาจะรีบเดินทางด้วยเครื่องบินเที่ยวที่เร็วที่สุด เพื่อเดินทางไปหาหญิงสาว หัวใจของชายหนุ่มตอนนี้มันเต้นแรง แทบจะทะลุออกมานอกอก เขาไม่คิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะมีอิทธิพลมากมายกับเขาขนาดนี้ ถ้าเขาได้เจอหน้าเธออีกครั้ง เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีหายไปไหนอีก

เมื่อความคิดถึงมันมีมากล้น หลังจากลงเครื่องเขาก็รีบบึ่งรถเช่าไปที่ไร่สิงหเดชทันที ตอนนี้มันเป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว เขารู้ว่าไปถึงที่นั่นอาจจะดึก แต่เขาก็ยังอยากจะเดินทางไป ด้วยเพราะว่าหัวใจของเขามันรอไม่ได้อีกต่อไป เมื่อกำแพงทิฐิในใจมันหายไป ความรักความคิดถึงที่ถูกกักเก็บไว้ในใจก็ถูกปล่อยออกมา ทำให้เขาไม่สามารถอดทนรอได้แม้แต่วินาทีเดียว

และเมื่อมาถึงที่ไร่ ยามที่หน้าไร่ก็ไม่อนุญาตให้เขาเข้าไป แต่เขาก็ยังดันทุรังที่จะเข้าไปให้ได้ ชายหนุ่มขับรถฝ่าแผงกั้นเข้าไปในไร่ด้วยความรีบร้อน เขาไม่ได้กลัวว่ารถจะเสียหายแต่อย่างไร เพราะเขากลัวเพียงแค่ว่าวันนี้จะไม่ได้เห็นหน้าพอฤทัย

สิ่งที่เกิดขึ้นทางเข้าไร่มีรายงานมาที่พ่อเลี้ยงสิงหเดชทันที ทำให้พ่อเลี้ยงและคนงานออกมายืนรอที่หน้าบ้าน พร้อมทั้งจ่อปืนอาก้าไปที่รถที่กำลังแล่นเข้ามา กวินเห็นทุกอย่าง แต่เขาไม่หวั่นกลัวแต่อย่างใด เขารู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงกลางและเล็งปืนมาที่เขาคือพ่อเลี้ยงสิงหเดช พี่เขยของพอฤทัย

ชายหนุ่มหยุดรถลงตรงหน้าพ่อเลี้ยงสิงหเดช ก่อนที่เขาจะลงมาเผชิญหน้า พร้อมทั้งยกมือขึ้นทั้งสองข้าง

“ใจเย็นก่อนครับพ่อเลี้ยง ผมไม่ได้มาหาเรื่อง ผมมาดี” สิ่งที่กวินกระทำไม่ได้บ่งบอกสักนิดว่าเขามาดี

“ถ้าคุณมาดี คุณคงเคารพกฏของที่นี่ ไม่ใช่มาทำลายทรัพย์สินของคนอื่นแบบนี้” พ่อเลี้ยงสิงหเดชกล่าวเสียงขุ่น เขาไม่แน่ใจว่าชายผู้นี้เข้ามาทำไม แต่ถ้าประสงค์ร้าย เขาก็คงไม่มีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่

“ยังไงผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำอะไรรุนแรงไป แต่ผมมีเรื่องด่วนจริงๆ” กวินกล่าวตามความจริง