บ่วงเสน่หาเลขาบนเตียง

ทรมานเพราะความคิดถึง...2

“ถ้าเรื่องของคุณไม่ด่วน กระสุนปืนที่อยู่ในมือผมได้จ่อขมับคุณแน่นอน” พ่อเลี้ยงสิงหเดชยังคงขู่ด้วยเสียงกร้าว

“ผมมาตามพอใจผมกลับกรุงเทพครับ” กวินกล่าวออกมาในที่สุด

“แต่ผมไม่ได้ยินพอใจเขาพูดว่าเขาจะกลับไปนี่ครับ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเถอะ” พ่อเลี้ยงสิงหเดชไม่ยอมให้กวินพบกับพอฤทัย เพราะไม่ชอบใจในพฤติกรรมของกวิน หลังจากที่ได้ฟังเรื่องเล่าจากภรรยาของเขา

“ไม่ครับ ผมจะรอจนกว่าจะได้เจอหน้าพอใจ” กวินยังดื้อรั้น เขาไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะมาเจออุปสรรคแบบนี้ แต่ไม่ว่าปืนจะมาจ่ออยู่ที่ศีรษะของเขา เขาก็ไม่มีวันถอยกลับไปอย่างแน่นอน

“งั้นก็อโหสิกรรมให้ผมด้วยแล้วกันนะ” พ่อเลี้ยงสิงหเดชกล่าวเสียงเข้ม ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆ กดลงที่ไกปืน เขาไม่ได้ต้องการทำอย่างนั้นจริงๆ เขาแค่ต้องการขู่ให้ชายผู้นี้กลัวก็เท่านั้น แต่ผลที่มันออกมากลับตาลปัตร เพราะร่างบางของน้องสาวภรรยาเขา รีบวิ่งออกมาจากมุมไหนสักแห่ง แล้วมียืนบังวิถีกระสุนที่เขากำลังทำท่าทางจะลั่นไกใส่ชายผู้นี้

“พ่อเลี้ยงคะ พอใจขอโทษแทนเขาด้วย ขอพอใจเคลียร์กับเขาเองนะคะ เสร็จแล้วพอใจจะรีบให้เขาออกไปจากที่นี่ทันที” พอฤทัยกล่าวกับพี่เขยเสียงสั่น หลังจากที่แอบมองทั้งหมดสนทนากันอยู่นาน ในที่สุดเธอก็อดไม่ได้ที่จะมาห้าม เพราะกลัวว่าพ่อเลี้ยงสิงหเดชจะทำร้ายกวินจริงๆ

“แน่ใจนะว่าเขาจะไม่ทำอะไรพอใจ” พ่อเลี้ยงสิงหเดชแสร้งถามออกไป ก่อนจะลดปืนลง ดูก็รู้ว่าน้องสาวภรรยาของเขายังรักชายผู้นี้อยู่ เห็นทีว่าเรื่องมันคงไม่จบง่ายๆ อย่างแน่นอน

“เขาไม่ทำอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากนะคะ” พอฤทัยกล่าวกับพ่อเลี้ยงสิงหเดช ก่อนที่เธอจะลากร่างสูงของชายหนุ่มออกไปให้พ้นจากบริเวณที่กลุ่มของพ่อเลี้ยงสิงหเดช ในขณะที่กวินลอบยิ้มอย่างมีความสุข แค่เพียงเขาได้เห็นหน้าเธอ ความรู้สึกคิดถึง โหยหาที่ทำให้เขาทุกทรมานอยู่ก็พลันหายไปแทบหมดสิ้น เขาอยากจะกอดร่างบางด้วยความคิดถึง แต่ติดที่สายตาหลายๆ คู่มองอยู่ เขาไม่อยากทำให้เธอดูไม่ดีในสายตาคนอื่น

“คุณมาที่นี่ทำไม” ทันทีที่ลับสายตาคนอื่น พอฤทัยก็ต่อว่าเขาเสียงดัง ในขณะที่กวินไม่ได้สนใจ เขารวบร่างบางมากอดด้วยความคิดถึง

“ก็ผมคิดถึงคุณนี่นา” กวินเสียงออดอ้อนอย่างที่เขาไม่เคยทำมาก่อน

“อย่ามาทำแบบนี้ดีกว่าค่ะ เรื่องของเรามันไม่ได้มีอะไร อย่ามาทำเป็นเหมือนรักใคร่ชอบพอ ทั้งที่คุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้น” พอฤทัยกล่าวเสียงห้วน เขาจะกลับมาทำให้เธอหวั่นไหวทำไม ในเมื่อเธอกำลังพยายามที่จะเข้มแข็งและเลี้ยงลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมาเพียงคนเดียว ช่างเป็นโชคดีเหลือเกินที่เธอยังไม่แสดงอาการของคนท้อง อาจจะเป็นเพราะนี่เป็นการตั้งครรภ์ครั้งแรก มันเลยทำให้ท้องเธอยังไม่โต เขาจึงไม่รู้ว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบไล่เขาไปจากที่นี่ให้ได้ ก่อนที่ความลับของเธอจะแตก

“เมื่อก่อนอาจจะไม่มี ตอนนี้มันกำลังจะมี เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ” กวินกล่าวจริงจัง แต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยร่างบางของหญิงสาวในอ้อมกอด ทั้งที่เธอก็พยายามขืนตัวหนีจากอ้อมกอดอุ่นของเขา