บ่วงเสน่หาเลขาบนเตียง

สถานะจำยอม...2

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวนอนพักก็หายแล้ว” พอฤทัยตอบกลับด้วยรอยยิ้มเจื่อน มันเป็นการฝืนแกล้งทำที่ทรมานใจที่สุด ทั้งที่พ่อของลูกอยู่ตรงหน้า แต่เธอก็บอกเขาไม่ได้ว่าเขากำลังจะได้เป็นพ่อคน เพราะเขาไม่เคยต้องการให้นางบำเรออย่างเธอพลาดและตั้งครรภ์

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ” กวินยังคงใช้มืออังที่หน้าผากหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

“ไม่รู้สิคะ เอ้...หรือว่าพอใจแพ้ท้อง” พอฤทัยแกล้งทำเป็นเรื่องตลก เธออยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไงเมื่อได้ยินเรื่องการตั้งครรภ์

“ไม่ต้องมาล้อเล่นเลย จะท้องได้ยังไงก็ผมเห็นคุณกินยาคุมอยู่ตลอด” กวินตอบออกไปโดยไม่คิด

“แล้วถ้าพอใจพลาดท้องล่ะคะ” พอฤทัยยังคงทำเหมือนว่ามันเป็นเรื่องตลก

“ผมเคยบอกคุณแล้วใช่มั้ยพอใจ ถ้าเกิดคุณท้อง คุณก็ต้องทำตามที่เราตกลงกันไว้ เพราะผมไม่สามารถแต่งงานกับคุณออกหน้าออกตาได้หรอก เราต่างกันเกิน” แม้ว่าจะไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่พอฤทัยก็ทำให้เขาต้องพูดมันเพื่อย้ำเตือนสถานะของเธออีกรอบ เขารู้ว่าเธอต้องเจ็บปวดกับคำพูดของเขา แต่เขาก็เลือกที่จะทำมัน เพราะเขาคิดว่าสักวันเขาก็ต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เพราะฉะนั้นเขาไม่ควรให้ความหวังอะไรกับเธอ นั่นจะทำให้เธอไม่ต้องเจ็บปวดกับความคาดหวัง

“พอใจรู้ดีค่ะว่าตัวเองอยู่ในสถานะไหน” หญิงสาวเอ่ยเสียงเศร้า นั่นทำให้ชายหนุ่มจับสังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับหญิงสาว

“อย่าบอกนะว่าคุณท้องจริงๆ” ด้วยความเอะใจกับน้ำเสียงของเธอ ทำให้ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปด้วยความตกใจ

“ไม่ท้องหรอกค่ะ จะท้องได้ไง พอใจก็ป้องกันตลอดนี่นา พอใจแค่ถาม แค่อยากรู้ว่าคุณเปลี่ยนความคิดหรือยัง ก็แค่นั้นเองค่ะ” พอฤทัยต้องแสร้งยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนความขมขื่นที่อยู่ในใจ คำตอบของเขาเมื่อสักครู่ ทำให้เธอตัดสินใจได้แล้วว่าเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

“แล้วไป เห็นคุณถามแปลกๆ ผมก็นึกว่าคุณจะท้องจริงๆ ค่อยโล่งอกหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี เขาบอกไม่ถูกเลยว่า หากเขารู้ว่าเธอตั้งครรภ์จริงๆ เขาจะกล้าให้เธอทำอย่างที่เขาบอกมั้ย เขาจะกล้าให้เธอฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองหรือไม่ นั่นเป็นสิ่งที่ชายหนุ่มไม่กล้าคิดถึงเลย

“ไม่มีอะไรหรอค่ะ พอใจแค่เหนื่อยแล้วก็พักผ่อนไม่เพียงพอ คืนนี้คุณกลับไปนอนที่บ้านนะคะ พอใจอยากนอนพักยาวๆ หน่อย” หญิงสาวแสร้งไล่ชายหนุ่ม ทั้งที่ความเป็นจริงเธอมีแผนการบางอย่างในใจแล้ว แผนการที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซึ่งหากเขายังอยู่ตรงนี้ เธอคงจะทำมันได้ยาก

“ไม่เอาให้ผมอยู่ดูแลคุณดีกว่า นอนคนเดียวผมก็เหงาแย่สิ” ชานหนุ่มแสร้งออดอ้อนหญิงสาวราวกับเด็กน้อย

“อย่างอแงค่ะ กลับไปก่อนนะ พอใจต้องการพักผ่อนจริงๆ” พอฤทัยยังยืนเช่นเดิม การตัดใจมันยากสำหรับเธออย่างมาก ยิ่งถ้าเขายังอยู่ตรงนี้ มันจะยิ่งทำให้หญิงสาวลำบากใจ

“โอเค งั้นคุณพักผ่อนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะมาหานะ” กวินจุ๊บหน้าผากเหม่งของหญิงสาว ก่อนจะห่มผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องของเธอ

ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ทำนบน้ำตาของหญิงสาวก็พังทลายลงทันที เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด เพื่อรักษาชีวิตของลูกน้อยที่อยู่ในครรภ์ เธอต้องตัดใจทิ้งความรักเอาไว้ตรงนี้ ในเมื่อเขาไม่อยากมีลูกกับเธอ งั้นเธอก็ควรไปตามทางของเธอ ลาก่อนค่ะ...คุณกวินที่รัก