ป่วนหัวใจยัยเลขา (คุณค่าของความรัก)

พี่กร

ดอกกุหลาบสีขาวดอกใหญ่ห่อกระดาษสีน้ำเงินเข้มประดับโบว์ยาว ติดแบรนด์ร้านดัง ที่เค้าชอบเหลือเกิน ภัทรกรฝันว่า สักวันจะมีโอกาสได้สั่งดอกไม้จากร้านนี้ ให้กับคนตรงหน้าสักครั้ง ในวันที่เปิดเผยความในใจ

"ใครให้มาลูกปัด " ใบหน้าหล่อเหลาของคนถาม แต่น้ำเสียงดูหม่นหมองเหลือเกิน รอยยิ้มของเลขาสาวที่ดีใจจากขนมเค้กจืดเจื่อนลง

"คุณจอมทัพค่ะ " คำตอบจากปากของเธอทำให้รู้ถึงเรื่องบางอย่างที่ได้ยินมา ข่าวจากคนที่ไปโรงงานวันนั้น ดังเข้าหูว่า คุ่ค้าสนใจในตัวเลขาสาวของตัวเอง และพยายามทำคะแนนเต็มที่ ด้วยการทรีตอย่างออกนอกหน้าเกินไป จนคนรอบข้างสังเกตได้

ภัทรกรพยักหน้าได้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องทำงานของตัวเอง วันนี้เค้าเหนื่อยตั้งแต่ยังไม่ทันนั่งโต๊ะทำงาน เลยทีเดียว

โทรศัพท์สั่นครืดๆหลังจากที่บอสเดินเข้าไปในห้องทำงานได้ไม่นาน มือบางจึงจัดการรับสายทันที

"สวัสดีค่ะ คุณจอมทัพ " คำทักทายเป็นงานเป้นการที่สุด ตามปกติของคนที่รับโทรศัพท์อย่างเป็นทางการ

"ครับ น้องปัด ดอกไม้สวยไหม ชอบหรือเปล่า "

คนรับเหลือบมองช่อดอกไม้ และมองรอบตัวของตัวเอง

"ขอบพระคุณค่ะ สำหรับดอกกุหลาบราคาแพง พนักงานสาวๆของที่นี่ คงดีใจที่ได้รับดอกไม้ในวันนี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะคะ ดิฉันต้องทำงาน สวัสดีค่ะ คุณจอมทัพ "

ใบหน้าคมเข้มยิ้มออกมา เค้าคาดหวังว่าเธอจะดีใจที่ได้รับดอกไม้ ราคาหมื่นบาทหรอ ก็เปล่า เค้าก็แค่อยากวอแวเธอนั่นแหละ ให้เธอโกรธ ให้เธอโมโห ให้คิดถึงเค้าบ้าง บางเวลาก็พอ

ช่อดอกไม้ถูกแม่บ้านรื้อออกอย่างระมัดระวังก่อนจะนำมาเสียบในแจกันนับสิบใบ วางประดับไปทั่วชั้น กลิ่นกุหลาบหอมกระจายไปทั่ว ทำให้เพื่อนร่วมงาน ที่ได้รับดอกไม้ ยิ้มอออกมา

"ขอบใจมากนะจ๊ะ ลูกปัด ที่แบ่งความสดชื่นมาให้ "

เลขาสาวยิ้ม แล้วมองดอกกุหลาบในแจกัน

"คู่ค้า ให้มาค่ะ ยังไงก็ต้องได้รับความสดชื่น ไปหมดทุกคนนะคะ "

เสียงอ่อนหวานบอก แล้วเดินไปชงกาแฟแก้วใหญ่ เดินเข้าไปในห้องทำงาน ของบอสตัวเอง

"กาแฟค่ะ " ภัทรกร หันหลังให้กับคนที่เดินเข้ามา กลิ่นกาแฟและกลิ่นน้ำหอมประจำตัว ที่ทำให้รู้ว่าเธอเดินเข้ามาในห้องแล้ว แต่เค้าไม่พร้อมจะะเจอหน้าเธอตอนนี้

"ครับ วางเอาไว้เลย " บอสบอกเสียงเรียบโดยไม่หันกลับไปมอง คนที่เดินเข้ามา เค้าไม่ชอบแบบนี้เลย อารมณืที่ดีๆต้องมาขุ่นมัว เพราะว่าเธอ มีใครมาสนใจ

ภัทรกรมองออกไปที่ข้างนอกห้องทำงาน แสงแดดจ้าของพระอาทิตย์ ทำให้นึกถึงคำพูดของผู้เป็นพ่อ

"กร รักน้อง พ่อมองดูก็รู้ ใครมองดูก็รู้ มีแต่เจ้าตัวเค้านั่นแหละ ที่ยังไม่ยอมรับความจริง ลูกปัด เค้าต้องการความมั่นใจ ทำให้มั่นใจมากๆ เชื่อใจให้มากๆ เท่านั้นเอง แล้วกร จะได้หัวใจที่มีค่า มาครองครอง "

"แล้วถ้ามีคู่แข่งละพ่อ คุ่แข่งที่จะมาจีบลูกปัด กร จะทำยังไง "

ท่านประธานตอบลูกชายด้วยรอยยิ้ม

"กร คิดว่าปัด จะรักใครง่ายๆอย่างนั้นหรือ หากปัดเจอรักแรกพบ รักที่ทำให้ปัดกล้าจะออกจากความกลัว พ่อก็จะให้กร ปล่อยน้องไป เพราะนั่น คือ น้องรักผู้ชายคนนั้น น้องจะกล้าออกจากกำแพงของตัวเอง ไปหาผุ้ชายคนนั้น "

ลูกชายอ้าปากค้างทันทีด้วยความไม่เข้าใจ เพราะเค้าเฝ้าทะนุถนอม เธอมาตลอดเวลา แต่ต้องยอมปล่อยให้คนอื่น ได้รักกับเธอ อย่างนั้นหรือ

"กร คบกับปัดมานาน กร มีความสุขไหมลูก "

"ครับ มีความสุข " ภัทรกรตอบผุ้เป็นพ่อ

"ก็เท่านั้น เวลาที่มีให้กัน มันมีความสุข อดีตที่ผ่านมา มีความสุข ปัจจุบันก็มีความสุข อนาคตก็ดูกันต่อไป พ่อไม่คาดคั้นให้กรต้องแต่งงานแต่งการ เพื่อสืบสกุล เพราะพ่อเชื่อว่า กร กำลังโฟกัสที่อะไรอยู่ พ่อเชื่อว่า สักวัน กรจะมีหลานให้พ่อ แน่นอน "

ลูกชายคนเดียวของบ้าน เปิดใจกับผู้เป้นพ่อ หลังจากที่ร่วมงานกับเธอมาได้สัก2ปีแล้ว และท่านประธาน ก็เริ่มอยากให้ลูกชายมีแฟน เป็นจริงเป็นจังเสียที

ภัทรกรหลับตาลง เค้ารักเธอ หวงเธอ หงุดหงิดอยากจะบ้า ที่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นกล้ามากที่จะมาเป็นคุ่แข่งกับเค้า เค้าหงุดหงิดทั้งที่ไม่มีสิทธฺ์จะหวงเธอด้วยซ้ำ ไม่มีสิทธิ์บอกคนอื่นว่าคนนี้เค้าจอง และไม่มีสิทธิ์จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้เลย

"ปวดหัวหรอคะ " ภัทรกรลืมตาและมองที่ใบหน้าสวยของเธอ เค้ารู้สึกว่าเค้าแพ้ แพ้เธอหมดท่า สายตาที่เป็นห่วงที่เธฮมองมา ทำเอาหัวใจตัวเองสั่นไหว

"เปล่าครับ แค่เหนื่อย" เค้าหลับตาลงอีกครั้ง ไม่อยากมองสายตาของเธอ

สัมผัสที่ขมับข้างซ้ายข้างขวา ทำให้เค้าลืมตาขึ้นมา มองเลขากำลังโน้มตัวมานวดขมับให้บอส อย่างเอาใจ เป็นการถึงเนื้อถึงตัวที่สุด ตั้งแต่รู้จักกันมา กลิ่นน้ำหอมชัดเจนที่ปลายจมูก สร้อยคอเส้นเล็กที่คอขาว ห้อยจี้เพชรเม็ดเล็ก เป็นสร้อยประจำตัวที่เะอสวมติดคอมามาตลอด หัวใจของเค้ากำลังได้รับการเยียวยา เธอกำลังง้อใช่ไหม

"พี่ไม่ได้ปวดหัว " เค้าบอกแล้วขยับตัวให้นั่งตรง ก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ชะงักทันที สายตาเค้าที่มองใบหน้าเธอ ที่จืดเจื่อนลงทันที ที่เค้าหยุดการกระทำของเธอ

"ขอบคุณนะครับ " บอสหนุ่มบอกเสียงเรียบก่อนจะดึงข้อมือของเะอเอาไว้ ความคิดในหัวตีกันไปหมด เค้าอยากกอดเธอเอาไว้ อยากบอกว่าเค้าหวงเธอ เค้าไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเธอ แต่เค้าก็ไม่กล้า

มี อะไรคะ บอส " เธอถามเค้าออกมา

"เปล่า ครับ ปัดไปทำงานเถอะครับ พี่ไม่เป็นไร "

เลขาสาวเดินหน้าบึ้งออกมาจากห้องเค้างอนเธอแหละ เธอรู้ บอสของเธอตาขวางทันที ที่หนุ่มๆชั้นอื่นมามองเธอ และจะดุออกมา เมื่อมีใครพยายามจะเดินขึ้นมาชั้นนี้ โดยไม่มีเหตุผล และเรื่องดอกไม้เมื่อเช้า เป็นเรื่องใหญ่เลย ที่บอสไม่ชอบ เธอตั้งใจไปง้อเค้า ตั้งใจไปเอาใจเต็มที่ แต่เค้ากลับมาตึงใส่เธออีก แบบนี้ เธอจะทำยังไงดี เค้าถึงจะดีกับเธอเหมือนเดิม ใบหน้าสวยหวานถอนหายใจออกมา ลูกปักไม่เคยง้อใครสักครั้ง เธอใช้ชีวิตอย่างมีเหตุมีผลเสมอมา แต่การที่บอสงอน และเธอต้องง้อ มันยากเหลือเกิน

มือบางจัดการเลือกรูปในโทรศัพท์ ก่อนจะรับอัพลงไอจี พร้อมแคปชั่นที่รับรองว่า กลุ่มเพื่อนสนิท ต้องรีบมาตอบแน่นอน

รูปกลุ่มเพื่อนนับสิบคนที่ถ่ายในร้านอาหารเมื่อหลายปีก่อน ในภาพเป็นรูปที่เธอนั่งข้างเค้า และมือของเค้า โอบไหล่เธออยู่ รุปที่บอกคนบอกว่า พี่กรหวง เป็นรูปที่เธอเก็บเอาไว้ในคอลเล็กชั่นส่วนตัว

Looklukpad@patkorn@พี่กร