แพทริกกึ่งลากกึ่งจูงต้องคนตัวเล็กให้เดินตามเขาออกมาที่ใต้ต้นมะพร้าวริมชายหาด แต่ใช่ว่าคนตัวเล็กจะยอมตามเขามาแต่โดยดี มือเล็กยังพยายามสะบัดมือออกจากมือหนาตลอดเวลา แต่ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจคิด
เมื่อไม่สามารถต้านทานคนตัวโตได้ เธอจำต้องปล่อยให้เขาลากจูงเธอไปตามใจชอบ แพทริกจูงมือเธอมาเรื่อยๆจนมาหยุดยืนที่ใต้ต้นมะพร้าวต้นหนึ่งซึ่งไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก
“คุณแพทริกมีอะไรจะพูดก็รีบพูดๆมาเลยดีกว่าค่ะ วีจะได้ไปเที่ยวกับข้าวหอมต่อ” เสียงหวานว่า น้ำเสียงเจือด้วยความขุ่นเคืองปนน้อยใจ
“ไปเที่ยว จะไปเที่ยวกันสองคนโดยไม่มีผมไปด้วยเนี่ยนะ”
“ใช่ค่ะ”
“วี บอกผมมาดีกว่า งอนผมเรื่องอะไร”
“เปล่านี่คะ วีไม่ได้งอนคุณเสียหน่อย” คนว่าไม่งอน แต่กลับส่งสายตาค้อนขวับมาที่เขาอย่างจงใจ แพทริกถอนหายใจหนักๆออกมาหนึ่งครั้ง คิดไม่ออกจริงๆว่าตัวเองว่าทำให้เธองอนตั้งแต่เมื่อไหร่
เห็นแพทริกเงียบเฉยราวกับว่าไม่รู้เ
