“ตีหนึ่งแล้วครับ ผมว่าเรากลับไปพักผ่อนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแต่เช้า” แพทริกเอ่ยออกมาเมื่อเขาก้มลงดูนาฬิกาสุดหรูที่ข้อมือแล้วพบว่าตอนนี้เวลาก็ได้ล่วงเลยมาจนถึงตีหนึ่งแล้ว
“ค่ะ” คนตัวเล็กพยักหน้ารับ แล้วปล่อยให้เขาจับจูงเธอไปยังบ้านพักด้วยหัวใจที่เลื่อนลอย เธออยากจะหยุดเวลาที่ได้อยู่กับเขาไว้อย่างนี้ แต่ในความเป็นจริงแล้วมันคงจะเป็นไปไม่ได้ มีพบก็ต้องมีจาก เป็นเรื่องธรรมดาที่เธอคงต้องทำใจยอมรับ แม้มันจะทำได้ยากก็ตามที
ทั้งคู่เดินกลับมาถึงบ้านพักก็พบว่าคนอื่นๆปิดไฟนอนกันไปหมดแล้ว ทั้งสองคนถอดรองเท้าไว้หน้าบันได แพทริกจับจูงมือของคนตัวเล็กให้เดินตามเขาเพื่อไปที่ห้องพักของทั้งคู่
แม้จะดึกมากแล้ว แต่วีรณารู้สึกเหนียวตัวจึงหอบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องน้ำ ส่วนคนตัวโตก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขาเองก็รู้สึกเหนียวตัวเหมือนกัน ตั้งใจไว้ว่าถ้าคนตัวเล็กอาบน้ำเรียบร้อยแล้วเขาก็จะไป
