วีรณาพยายามสลัดเขาออกจากความคิดด้วยการส่ายศีรษะไปมา เหลือบไปมองนาฬิกาแขวนผนัง ตอนนี้สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขาคงจะหลับไปแล้วกระมัง หญิงสาวจึงกลับมาตั้งใจเขียนรายงานต่อ แต่เขียนไปได้ไม่ถึงสิบนาทีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ถ้าให้เดา คงจะเป็นยายข้าวหอมตัวดีเพราะชอบมาเคาะประตูห้องเธอในเวลาดึกๆดื่นๆแบบนี้อยู่บ่อยๆ
“มีอะไร ข้าวหอม” วีรณาเปิดประตูออก ริมฝีปากเล็กขยับต่อว่าโดยที่ยังไม่ทันจะมองหน้าด้วยซ้ำว่าใช่ปรียาภัทรแน่หรือเปล่า พอเธอเงยหน้าขึ้นมอง หัวใจดวงน้อยๆแทบจะตกมาอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่ใช่ปรียาภัทรอย่างที่เธอคิด แต่เป็นแพทริก นี่เขามาได้ยังไง
“อ่ะ...เอ่อ...คุณแพทริก มาได้ยังไงคะ” เสียงหวานถามเสียงสั่น เพราะตอนนี้สีหน้าของคนที่เธอเอ่ยทักดูไม่ค่อยจะสบอารมณ์ ใบหน้าคมคายที่มักจะยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมวีถึงไม่ยอมรับสายผม ผมโทร.หาวีเป็นสิบๆครั้ง เป็นห่วงวีแทบจะเ
