มาลินพามารดาของเธอมาทำสปาแถวห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่มีเครือของเพื่อนธุรกิจของบิดาเป็นเจ้าของหุ้นส่วน หญิงสาวขอตัวทำธุระห้องน้ำตามลำพัง น้ำเสียงคุ้นเคยเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบา ทว่าเธอไม่ใส่ใจมาก เพราะคนที่กำลังคิดถึงไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้แน่นอน
“คุณลิน”
ปราชญ์ ปราการครางเสียงเบาหวิว ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับเดินตรงไปหาคนที่เขาคิดถึงทุกลมหายใจเข้าออก สุดท้ายใจกากปอดแหกไม่แม้แต่เดินเข้าไปหาดั่งใจนึก
“ปราชญ์ ทำไมเข้าห้องน้ำนานจัง มุกรอตั้งนาน”
มิ่งมุกดาทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนออกมาตามเขา เธอรู้ว่าเขาคงหลบเลี่ยงเหมือนอย่างเคย
“มุก! ผมนึกว่ามุกจะถอดใจไม่รอผมกลับบ้านไปแล้วสักอีก”
สายตาคมกริบเหลียวมองร่างระหงคุ้นเคยลับตาหายเข้าไปกับฝูงคน เขาถอนหายใจยาวที่พลาดโอกาสเจอคุณหนูสุดที่รัก
“มุกรู้ทันปราชญ์ ข้ออ้างมุกเดิมๆ แบบนี้ใช้ไม่ได้ผลกับมุกหรอก เราเข้าไปกินข้าวกันดีกว่า มุกหิวแล้ว”
เส
