บทที่4 ไม่ตัดใจ
1550 คำ
“ฮือ...ฮึกๆ คุณพ่อใจร้าย คุณพ่อกีดกันความรักลินกับปราชญ์ ลินเกลียดคุณพ่อ”
มาลินร้องไห้ในใจ เรือนร่างเปลือยเปล่ารอยประทับจูบด้วยความรักของเขายังคงติดตัวและติดตรึงหัวใจดวงน้อยที่เป็นรักแรกและรักสุดท้าย เธอหนีเข้ามาปิดตายในห้องนอนตัวเองก่อนปลดเปลื้องเสื้อผ้าหลบเลียแผลใจที่ห้องน้ำขนาดใหญ่
“ปราชญ์ นายรอลินหน่อยได้ไหม ลินจะไปหา ลินไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”
.............
หลังปราชญ์ถูกพวกบอดี้การ์ดของคุณท่านมาริคสั่งลากตัวเขาออกจาบริเวณหน้ารั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ มิหนำซ้ำอลัน คนสนิทของท่านและเปรียบเสมือนคุณลุงเอาสัมภาระกระเป๋าเสื้อผ้าใบเดียวโยนให้อดีตบอดี้การ์ดคุณหนูมาลินด้วยคำสั่งขัดใจท่านไม่ได้
“คุณลุงอลัน”
“ท่านมาริคไล่นายออกไปแล้วและห้ามมาเหยียบที่นี่อีก ฉันคิดผิดจริงๆ ที่หลงเชื่อและไว้วางใจให้นายดูแลคุณหนูของบ้าน แต่ที่ไหนได้นายกลับเป็นงูพิษแอบทำล่วงเกินกับคุณหนูลิน” อลัน คนสนิทของประมุขใหญ่ผิดหวังหนัก ความไว้เนื้อเชื่อใจแต่แรกถูกทำลายจนหมดสิ้น
“คุณลุง ผมรักคุณหนูและคุณหนูลินก็รักผม ผมผิดเองที่ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ขอให้ผมพบหน้าคุณลินครั้งสุดท้ายได้ไหม ก่อนที่ผมจะไป”
อดีตบอดี้การ์ดยอมรับความผิดตัวเองคนเดียว ไม่เกี่ยวกับคุณหนูสุดที่รักดั่งดวงใจ เขายอมออกจากบ้านแต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมออกจากชีวิตเธอ
“ไม่ได้! คุณท่านสั่งห้ามไว้แล้ว ท่านโกรธนายมาก โทษของนายไล่ออกถือว่าท่านใจดีมากเกิน อย่าทำให้ท่านโกรธไปมากกว่านี้”
ลุงอลันแอบสงสารเห็นใจหลานชายบุญธรรมที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่ยังเด็ก ถึงอย่างไรเขาก็ขัดคำสั่งผู้มีพระคุณไม่ได้อยู่ดี
“ลุงอลัน ผมจะไปอยู่ที่ไหนครับ พ่อแม่ก็ทิ้งผมตั้งแต่เด็ก ผมเติบโตมาที่นี่จนโต ลุงอลันช่วยผมได้ไหม ผมอยากจะขอโทษท่านมาริคที่ล่วงเกินคุณลิน ผมไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ผมขอร้อง”
ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงตรงหน้าคุณลุงที่ชุบเลี้ยงเขาเติบโตมาเป็นคนซื่อสัตย์ จงรักภักดี อ้อนวอนขอความเห็นใจสักครั้ง เขามืดแปดด้านไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไรถ้าไม่ใช่ที่นี่
“ลุงก็อยากจะช่วยแกอยู่หรอกไอ้ปราชญ์ แต่ลุงเองก็ช่วยแกไม่ได้ ทางที่ดีตัดใจจากคุณหนูมาลินซะ แกกับเธอต่างกันมาก แกไม่เหมาะสมคู่ควรกับคุณหนูมาลินสักนิดเดียว ลุงได้ข่าวว่าท่านมาริคจะจับคู่ให้คุณหนูลินแต่งงานกับลูกชายเพื่อนธุรกิจของท่านที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ตัดใจซะ ยังไงหมาวัดอย่างแกก็ไม่คู่ควรกับคุณหนูลิน”
ลุงอลันบอกถึงความแตกต่างราวฟ้ากับเหวของความรักที่เป็นไปไม่ได้แก่หลานชายฟังเพื่อเขานึกคิดได้ว่าไม่มีอะไรคู่ควร แล้วเดินจากไปทำงานรับใช้เจ้านายต่อ
“ผมไม่ตัดใจ ผมไม่มีทางตัดใจจากคุณลิน ไม่มีวัน”
ปราชญ์เอ่ยพึมพำร่ำร้องกับหัวใจตัวเองกำลังเต้นกระหน่ำ เขาจะนั่งคุกเข่าตรงหน้ารั้วประตูบ้านไม่ยอมออกไปไหนจนกว่าเจอหน้าคนรักเป็นครั้งสุดท้าย
“มาลิน ผมรักคุณ”
___________
“นายปราชญ์ยังคงนั่งคุกเข่าตรงหน้ารั้วบ้าน ไม่มีทีท่าว่าจะออกไปเลยนะครับคุณท่าน”
อลันสังเกตการณ์หน้ารั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ตามคำสั่งผู้เป็นประมุขใหญ่ของบ้าน เวลาสามชั่วโมงแล้วที่อดีตบอดี้การ์ดหนุ่มไม่ยอมออกไปไหนจนกว่าจะได้เจอคุณหนูมาลิน
“พี่ริค ปล่อยปราชญ์เข้ามาบ้านเถอะ ยังไงเราก็เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กพร้อมกับลูกลิน บัวสงสารทั้งสอง”
บัวหอมแอบสงสารเห็นใจหลานชายบุญธรรมที่อุปการะเลี้ยงดู หลังจากเธอหมดสติช็อคลงไปวูบหนึ่งกับความจริงจากปากสามีหวงลูกสาวว่ามาลินกับปราชญ์แอบมีอะไรกันที่ต่างประเทศก่อนกลับบ้าน คนเป็นแม่ไม่เคยเห็นมาลินรักใคร สงสัยปราชญ์คงเป็นรักแรกวัยเด็กของลูกสาว
“ไม่! น้องบัวจะไปสงสารเห็นใจมันทำไม มันทำกับลูกลินขนาดนั้น ยังไงพี่ก็ไม่ยอมให้ลูกลินเกลือกกลั้วกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าหรอก มันไม่สำนึกบุญคุณที่พี่กับน้องบัวเลี้ยงมันมาจนได้ทำงานแบบนี้ เนรคุณ!”
มาริคโกรธคับแค้นใจที่มองคนผิด เขาต้องหาทางกีดกันเด็กกำพร้ายาจกออกจากลูกสาวมาลิน ว่าที่ลูกเขยของเขาต้องไม่ใช่มัน!
“บัวคงขัดอะไรพี่ริคไม่ได้หรอกค่ะ บัวขอตัวไปดูลูกลินก่อนนะคะ”
น้ำเสียงกระแทกใส่ผู้เป็นสามีงี่เง่าตั้งแต่หนุ่มจนกลายเป็นคุณปู่ของหลานอย่างอารมณ์เสีย แล้วตรงไปหาลูกสาวคนโต
“น้องบัว ไม่ใช่แบบนั้นนะ หวังว่าสักวันน้องบัวคงเข้าใจพี่” ประมุขใหญ่ของบ้านพลางถอนหายใจยาว เขาทำเพื่ออนาคตของลูกสาว
“จะไม่ตามง้อคุณหญิงเหรอครับท่าน ท่าทางคุณหญิงดูจะโกรธท่านมาก” คนสนิทของมาริคพูดขึ้น
“ไม่ละ นายกำชับเฝ้าไอ้ปราชญ์ให้ดี ห้ามให้มันเข้ามาหาลูกลินเด็ดขาด”
มาริคเอ่ยสั่งกำชับลูกน้อง อลันพยักหน้ารับเพราะว่าเป็นหน้าที่ของตัวเองอยู่แล้ว
“ครับคุณท่าน”
“ลูกลิน นี่แม่เองนะ เปิดประตูให้แม่หน่อย”
มารดาของหญิงสาวทั้งเคาะประตูทั้งเอ่ยเรียกชื่อเจ้าของห้องส่วนตัวหลายนาที ไร้เสียงเงียบตอบรับจากคนข้างใน คนเป็นแม่ตะหงิดในใจแปลกๆ
“เอ๊ะ ประตูไม่ได้ล็อค”
บัวหอมเปิดประตูห้องของลูกสาวเข้าไป ภายในห้องเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่ เสียงน้ำจากห้องน้ำพลอยสบายใจว่ามาลินอาจทำธุระส่วนตัว
“ลูกลิน อาบน้ำอยู่เหรอ ถ้าอย่างนั้นแม่จะนั่งรอลูกลินออกมานะ”
บัวหอมสังเกตความผิดปกติที่ลูกสาวอาบน้ำนานเกินไปจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำเข้ามา
“คุณพระช่วย! มาลิน”
มารดาช็อคกับภาพที่บีบคั้นหัวใจของคนเป็นแม่ ภาพลูกสาวนอนเปลือยเปล่าแช่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่เป็นเวลาสองชั่วโมง แตะตัวก็ปรากฎเนื้อเย็นเฉียบ
“มาลิน ลูกแม่ พี่ริค ช่วยลูกเราด้วยค่ะ”
บัวหอมมีสติมากพอตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือจากสามี ขณะพาลูกสาวออกจากอ่างอาบน้ำเย็นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มร่างหญิงสาวให้อุ่นขึ้น จนกระทั่งมาริคเข้ามาดูถึงกับสั่งอลันเตรียมรถส่งโรงพยาบาล
“ลูกลิน ได้ยินแม่ไหม ลูก” สภาพใบหน้าซีดเซียวไร้สติของลูกสาวคนโตทำให้หัวใจของคนเป็นแม่หล่นวูบลงไปทันที
คนเป็นแม่ขอภาวนาอย่าให้ลูกสาวต้องเป็นอะไร!
…
ปราชญ์ยึดมั่นคงกับความรักแรกและรักสุดท้ายต่อคุณหนูมาลิน ร่างสูงใหญ่ยังคงนั่งคุกเข่ารอเจอหน้าคนรักตามคำพูดที่ให้ไว้ เขาขมวดคิ้วแปลกใจ เห็นรถตู้อัลพาร์ลของครอบครัวสกุลเรวัติกำลังจะขับเคลื่อนออกจากพ้นรั้วหน้าประตูคฤหาสน์หลังใหญ่
“เกิดอะไรขึ้น...หรือว่า คุณหนูลิน!”
เขาออกอาการกระวนกระวายใจผิดปกติ วินาทีคำพูดอะไรไม่สน มั่นใจว่าคุณหนูมาลินต้องเป็นอะไร พ่อแม่ถึงร้อนรนใจพาตัวส่งเธอที่โรงพยาบาล
“คุณลิน!”
ปราชญ์ตัดสินใจวิ่งตามรถคันนั้นไป ทว่ารถขับออกไปลับสายตาคมกริบ เขาทรุดลงนั่งกับพื้นพลางคำรามความโง่เขลาในความรักไว้ในใจ
“คุณลิน ผมขอโทษที่ดูแลคุณหนูไม่ดี ผมผิดเอง”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลพรากห้ามไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจ เขายอมเดินออกจากชีวิตคุณหนูมาลินเพื่อให้คนที่รักได้เจอกับคนที่เหมาะสมคู่ควร
หมาวัดอย่างเขาคงได้แหงนมองดอกฟ้าเคยเก็บความรู้สึกแอบรัก ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของครอบครองแต่แรก ถึงแม้ว่าเขาอดใจไม่ไหวจนต้องเด็ดดอกฟ้าสวยงามเชยชม วาสนาของปราชญ์ เด็กกำพร้าไร้ญาติขาดมิตร ต่ำต้อยไม่มีหัวนอนปลายเท้า เขายอมเสียสละเพื่อให้คนรักมีความสุขมากที่สุด
“คุณลิน ขออย่าให้คุณเป็นอะไร ไม่อย่างนั้นผมคงขาดใจ”
ปราชญ์ทำใจได้สักพักก่อนเดินทางตามชีวิตต่อไป ชายหนุ่มไม่มีญาติ มีแต่พวกท่านมาริคที่อุปการะเลี้ยงดูและตอนนี้โกรธเกลียดเขาจนไม่อยากเห็นหน้า เขาตัดสินใจออกเดินจากชีวิตคนรัก ตั้งใจหาทางงานสุจริตทำ
หากวันข้างหน้าเขาตั้งตัวด้วยน้ำมือตัวเองแล้วค่อยกลับมาหาคนรัก ก็หวังว่าเธอจะรักและรอคอยวันที่เขาประสบความสำเร็จ ถ้าตอนนั้นมาลินยังไม่มีใคร เขาก็คงมีความหวัง ต่อสู้ไม่ย่อท้อต่อความรัก
“มาลินที่รัก สักวันเราคงได้เจอกันอีก”
หลังจากนี้จะไม่มี ปราชญ์ อดีตบอดี้การ์ดแล้ว เพราะรถยนต์คันหนึ่งเผลอชนร่างใครบางคนที่เดินเหม่อลอย ไร้จิตวิญญาณ ไร้หัวใจเมื่อไร้คนรักเคียงข้างกาย
เอี้ยด! โครม!
- ผู้เขียน
