“อะไรเข้าสิงแกวิน”
ลดาปั้นหน้านิ่งแท้จริงแล้วกลั้นขำแทบตายภาพลูกชายตัวดีขะมักเขม้นย่างอาหารทะเลหน้าดำไม่ยอมแพ้นั้นสามารถสร้างความประหลาดใจให้ผู้เป็นมารดามากทีเดียว
“นี่แม่รักผมใช่มั้ยครับ” เย้ากลับเวลาเดียวกันกับที่มือหนาปิ้งกุ้งเผาไปมา “แซวกันให้พอแล้วแต่ที่แม่สบายใจ”
“จ้าพ่อตัวดี” ลดาคลี่ยิ้มถือทั้งจานทั้งช้อนรอ สายลมยามกลางคืนพัดผ่านตัวท่านจะเรียกว่าอารมณ์ดีขึ้นแบบก้าวกระโดดก็คงไม่แปลกใช่ไหม
จะไม่ให้มีความสุขได้อย่างไรในเมื่อลูกชายกับลูกสะใภ้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุย
“นี่แกคิดจริงจังกับน้องใช่มั้ย” ถามหยั่งเชิงไปตามภาษาคนไม่ไว้ใจ
“คิดว่าไงล่ะครับ”
“ถ้าแกยังไม่เลิกเลวฉันจะ…”
“ไม่ต้องขู่เก่งขนาดนั้นก็ได้ครับแม่” ยกมือยอมแพ้สายตาคมเข้มของท่านเริ่มแสกนไม่ต่างกับนักสืบคนหนึ่ง รู้แหละว่าท่านรักพิมพ์พลอยมาก แต่เขาก็ลูกนะ ลูกแท้ๆ จะไม่ไว้ใจไม่ให้โอกาสกันเลยหรือไง
“ผมจริงจังกับน้อง”
“แกกิ
