“พวกมันคงไปแล้วละ” ความมืดมนเคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุมยังฟากฟ้า พระจันทร์ดวงน้อยส่องสว่างวาบขึ้นให้เผลอจ้องมองอย่างถนัดตา นาวินโพล่งขึ้นมาทันใดเมื่อรู้สึกถึงความเงียบงัน
“งั้นเหรอ” พิมพ์พลอยเอ่ยทั้งที่ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่
“ลืมตาได้แล้วคนดี” ชายหนุ่มจูบซับยังหน้าผากมนก่อนเลื่อนลงมากระซิบบางเบาข้างกกหู คนซึ่งหลับตาปี๋เปิดเปลือกตาขึ้นมาทันใด
“…” มองไปรอบกายอย่างระแวงระวังอีกครั้งราวกับต้องการยืนยันให้มั่นใจว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง
“อยู่กับพี่ พี่ไม่มีทางปล่อยให้พิมพ์เป็นอะไร” พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงมั่นคงไม่สั่นไหวเลยแม้แต่น้อย
ยิ้มอบอุ่นส่งให้เธออีกครั้งเพื่อคลายความหวาดกลัว ตอนนี้คิดว่าเทวากับพวกคงจัดการไอ้สารเลวนั่นเรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ตัวเขากับภรรยาที่ยังคงติดอยู่ในผืนป่านี้
“แล้วนี่เราจะกลับยังไง”
“ขอเวลาแป๊บนึง” ชายหนุ่มว่าก่อนเอื้อมมือไปสัมผัสโทรศัพท์มือถือซึ่งถูกใส่ไว้ในกระเป๋ากางเก
