แต่ในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความฝัน ซาตานหนุ่มจึงต้องยอมรับมัน แม้ว่าความจริงจะเป็นต้นเหตุแห่งความช้ำที่ถือว่าหนักมากในชีวิตของเขาก็ตาม
"ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ นายไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้"
"ไอ้ซาตาน เปิดประตูเดี๋ยวนี้"
"ฉันเกลียดนาย ได้ยินไหม ว่าฉันเกลียดนาย"
เสียงร้องโวยวายยังดังกระหน่ำ และมันก็เหมือนมีมีดแหลมปักใจเขาทุกครั้ง ที่เธอหลุดน้ำคำออกมา เป็นอีกครั้งที่เขาต้องข่มรอยความช้ำ มันหนักอึ้งที่หัวอก ส่งผลให้ทุกระบบในร่างกายของเขาแทบอ่อนล้า ขอบตามันร้อนผ่าว แม้ว่าผู้ชายที่แสนเข้มแข็งอย่างเขา จะเลิกร้องไห้มาตั้งนานแล้วก็ตาม
เขาสั่งพนักงานของโรงแรม มาล็อคประตูห้องนั้นอย่างแน่นหนาจากทางด้านนอก คนในห้ามออก คนนอกห้ามเขา คนที่จะเปิดประตูห้องนั้นได้ จะมีเพียงเขาแต่เพียงผู้เดียว
"นายครับ ผมว่าแล้วว่านายต้องมาที่นี่ เลยเวลาเตรียมตัวมาร่วมชั่วโมงแล้วนะครับ ถ้าช้ากว่านั้น ผมเกรงว
