ใบหน้าสวยที่เปื้อนด้วยรอยคราบน้ำตา แหงนใบหน้าเข้าหา เธอมองเขาตาละห้อย ก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะค่อยๆเอื้อยเอ่ยออกมา
"พาฉันไปที่บ้านก่อนได้ไหม.."
"อืม.. ในเมื่อเธอต้องการ แล้วทำไมฉันจะพาเธอไปไม่ได้.."
อีกคนยอมพนักหน้ารับอย่างว่าง่าย วงแขนแข็งแรงยกโอบมาประคองกอดเธอเอาไว้ ก่อนที่เขาจะส่งสัญญาณให้พลขับ พาเขาและคนที่กำลังร้องไห้ ไปในที่ๆเธออยากจะไป
ชนัญชิดาก้าวขาเข้าบ้าน โดยทิ้งซาตานหนุ่มไว้ที่ตรงนั้น เธอไม่ได้เอ่ยชวนให้เขาเข้าบ้านไปพร้อมๆกัน และเลือกที่จะปล่อยผ่าน เขาอยากจะรอในรูปแบบไหน ก็เชิญเขาทำตามสบาย
มือบางลวงตา ผลักประตูห้องนอนของบิดาและมารดา โดยไม่ส่งสัญญาณให้ทราบล่วงหน้าว่าเธอกำลังมา แล้วทันทีที่ประตูบานใหญ่ถูกผลักเข้าไป เธอก็เห็นมารดาอันเป็นที่รัก กำลังลื้อหาเครื่องเพชรเป็นจ้าละหวั่น สีหน้าบ่งบอกถึงความร้อนใจ ทำเหมือนกับว่า เครื่องเพชรพวกนั้นมันมีค่าอะไรมากมาย
"แม่.. แม่ทำอะไรคะ.."
