"ใครมันจะไปรังเกียจ 'เมียตัวเอง' ได้ลง"
ชนัญชิดายิ้มรับกับประโยคบอกเล่า ที่เขาเลือกที่จะบอกออกมาตรงๆ เธอยอมพิงร่าง ซบเข้ากับอกแกร่ง ในขณะที่วงแขน ยังโอบรัดลำคอของเขาเอาไว้อย่างเดิม สิ่งที่เพิ่มเติม ก็คือเขาตวัดวงแขนเพื่อกอดรัดเธอตอบเช่นกัน
"อยู่ดีๆนายก็เข้ามามีอิทธิพลต่อใจฉัน ตอนแรกนายก็เข้ามาทำให้ฉันเจ็บช้ำ.. พอนานวัน นายก็มาทำให้ฉันรู้สึกดี.."
"จริงๆฉันก็เป็นคนแบบนี้.."
เขาบอกกล่าว พลางใช้ปากสัมผัสที่กลุ่มผมของเธอเบาๆ
"ไม่จริงอ่ะ.. ตอนแรกนายไม่ใช่คนแบบนี้ แต่นายร้ายมากกว่านี้.."
"ก็ฉันแค่กลัวว่าเธอจะทำร้ายน้องฉันนี่นา.. แต่เอาเป็นว่า.. เรา.. ดีกันนะ.."
เธอตวัดสายตามองอีกคนอย่างไม่เชื่อสายตา คนอย่างเขาน่ะเหรอ ที่รู้จักพูดอะไรแบบนั้น ที่ผ่านมาเธอก็เห็นเขาดีแต่ออกคำสั่ง และบงการชีวิตของคนอื่นไปวันๆเท่านั้นเอง
"ถ้าฉันบอกจริงๆจัง ว่าไม่อยากได้ณัฐคืนแล้ว ให้ตายยังไงก็ไม่คิดแย่งกลับ นา
