พิศวาสมัจจุราช

บทที่ 1 มัจจุราชลงทัณฑ์04

“ได้สิ ถ้าเธอทำตัวดีๆ รับรองว่าเธอคนเดียวที่ได้มาอยู่ที่นี่และเป็นเมียฉัน แต่ถ้าไม่ เธอกับน้องอาจจะมีผัวคนเดียวกัน” เขาขู่เสียงเหี้ยมอีกรอบ

“ลดาสัญญา ลดาจะทำตัวดีๆ ” เรียวปากสั่นเอ่ยสัญญาด้วยความเจ็บปวด หญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมต้องยอมเขาด้วย ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ผิดอะไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวรู้คือ หล่อนจะไม่ยอมให้เขาจับน้องสาวมาทรมานอย่างแน่นอน

ครั้นเชลยสาวตกปากรับคำแล้วมาคัสจึงอุ้มหญิงสาวมาในห้อง ก่อนจะวางลงบนเตียงไม้แล้วลงมือจัดการกับเสื้อผ้าที่เปียกโชก

“คุณจะทำอะไรถอดเสื้อลดาทำไม” มือบางพยายามปัดมือหนาออก

“ถามได้ก็ถอดเสื้อให้เธอนะสิ มันเปียกแบบนี้ จะทนใส่หรือไง”

“ลดาถอดเองได้ค่ะ”

“แต่ฉันพอใจจะถอดให้ อยู่เฉยๆ อย่าให้โมโห”

พิศลดาไม่กล้าขัดขืน ใบหน้านวลแดงก่ำด้วยความอาย ตอนนี้ร่างกายนวลเหลือแต่บราเซียร์ตัวสวยกับซับในเท่านั้น

“เอาไปใส่ซะ ใส่เร็วๆ ด้วย ก่อนฉันจะอดใจไม่ไหว ปล้ำเธอบนเรือ” แล้วส่งเสื้อให้ใส่

“ใส่เสร็จแล้วก็ตามมา เราจะไปปล่อยอวนกันแล้ว” สิ้นเสียง คนตัวโตก็เดินนำไป ส่วนหญิงสาวเดินตาม ร่างระหงไม่เข้าใจว่าปล่อยอวนคืออะไร จนกระทั่งตอนเสียงเข้มเอ่ยอธิบายพร้อมกับเห็นว่าลูกเรือทุกคนกำลังช่วยกันเอาตาข่ายผืนสี่เหลี่ยมคล้ายเชือกไนลอนที่มีความยาวและกว้างมากปล่อยลงไปในทะเล แล้วจากนั้นนำมันมาผูกกับเรือ

“มันเรียกว่า อวนติดตา ใช้จับปลาอินทรีกับปลาโอ เราจะมาปล่อยอวนตอนเย็นๆ แล้วจะเอาขึ้นมาอีกก็ต่อจากนี้อีก 6 ชั่วโมง แล้วจะกู้อวนเสร็จตอนเช้าตรู่” เขาอธิบายให้เธอฟังพร้อมจูงมือหญิงสาวไปดูลูกเรือที่กำลังปล่อยอวนลงในท้องทะเล

“พอเราเอาอวนขึ้นจะเอาไปให้ผู้หญิงที่เกาะคัดแล้วก็จะส่งออกไปขายในตอนสายๆ ของทุกวัน” เขาอธิบายต่อจากนั้นก็จูงปนกระชากพาเธอไปนั่งที่หัวเรือดูพระอาทิตย์

พระอาทิตย์ที่ส่องแสงสีส้มอร่ามกำลังค่อยๆ ถูกท้องทะเลกลืนกินไปทีละนิด จนกระทั่งตอนนี้ดวงจันทร์เคลื่อนขึ้นมา ชายหนุ่มเอาแต่จ้องมองไปยังท้องทะเล สายตาคู่นี้ช่างหมองหม่น มันเหมือนกับว่าสูญเสียบางอย่างไปจากชีวิต ก่อนมาคัสเลือกจะละจากท้องทะเลหันมาสนใจพิศลดาแทน มือหนาดึงตัวของเชลยมานั่งบนตัก

คนบนตักดิ้นด้วยความตกใจ ใบหน้าคมก้มลงมาซุกไซ้ซอกคอขาว

“ตัวเธอมันหอมดีจริงๆ มิน่าล่ะ ไอ้ลูเซียร์มันถึงหลงเธอหัวปักหัวปำ ถึงขั้นยอมแต่งงานด้วย มันใช้ท่าไหนกับเธอบ้างล่ะ ฉันจะได้ใช้ถูก แต่รับรองว่าฉันเหนือกว่ามันชัวร์”

เขาพูดพร้อมพลิกตัวนอนลงกับพื้นกระดานเรือ กะว่าจะแกล้งคนใต้ร่างเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำจริง แต่พอเห็นหน้าเชลยสาวตอนตกใจ เขาก็อยากจะแกล้งหนักขึ้น

พิศลดายิ่งตกใจถึงขั้นถีบและผลักให้ชายหนุ่มออกจากตัว พร้อมกับร้องเรียกชื่อลูเซียร์ เพราะทุกครั้งที่ตนเดือดร้อน ลูเซียร์จะยื่นมือมาช่วยเสมอ

“โอ๊ย!” มาคัสร้องเสียงหลงก่อนจะมองคนทำด้วยสายตาวาววับ เขาไม่ได้โกรธที่หล่อนถีบแต่โกรธที่กล้าเรียกชื่อคนที่เขาเกลียดออกมา

“กล้ามากนะที่เรียกชื่อผัวเธอต่อหน้าฉัน อยากลองดีกับฉันใช่ไหม” มือหนาคว้าข้อเท้าเล็กซึ่งกำลังจะคลานหนีไว้

“ลดาขอโทษ ลดาตกใจ ลดาไม่ได้ตั้งใจ” เธอพนมมือไหว้ด้วยความกลัว

“ตั้งใจไม่ตั้งใจฉันไม่สน ฉันสนอย่างเดียวคือ...ถ้าฉันเจ็บ คนที่ทำมันต้องเจ็บกว่า” สติของมาคัสถึงกับขาดผึง ก่อนจะใช้มือร้อนกระชากเสื้อออกจากร่างนวล

คนช้ำกรีดร้องสุดเสียงอย่างหวาดกลัว ทำให้บรรดาลูกเรือต่างวิ่งกรูกันเข้ามาท้ายเรือเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แล้วก็มีคำสั่งประกาศิตดังขึ้น เท้าหนาหลายสิบคู่ที่กำลังวิ่งมาดูจึงต้องหยุดและหมุนตัวกลับไปนอนที่เดิม

“ไม่ต้องเข้ามายุ่ง กูจะลงโทษคน กลับไปนอนซะ” ทุกคนต่างเดินกลับไปไม่มีใครกล้าจะขัดคำสั่งของนายหัวสักคนเดียว

“ปล่อยลดา ลดาขอโทษ อย่าทำลดาเลย” หญิงสาวร้องไห้ระงม เนื้อตัวสั่นไปหมด พยายามยกมือน้อยมาพนมไหว้เพื่อวอนขอ แต่มันก็ไม่ได้ผล เพราะเขาไม่หยุดแถมยังพยายามจะถอดเสื้อของเธอให้ได้

“ลดาขอโทษค่ะ อย่าทำแบบนี้กับลดาเลย ลดากลัว”

“กลัวอะไร ทีเมื่อกี้ยังกล้าถีบฉันอยู่เลย”

“อย่าทำลดา ฮือๆ” หล่อนร้องไห้จนดวงตาเริ่มจะบวม เธอกลัว กลัวมัจจุราชตนนี้เหลือเกิน ไม่ว่าจะเอ่ยขอโทษเขาไปกี่ครั้ง แต่สายตาคมก็ยังดุดันเช่นเดิม เธอกลัวซะเหลือเกิน กลัวจนคุมสติไม่อยู่ จนภาพของเหตุการณ์บางสิ่งได้ย้อนเข้ามาในหัวสมองอีกครั้ง เพราะเหตุการณ์ในลักษณะนี้เคยเกิดกับหล่อนแล้ว

พิศลดาหวีดร้องด้วยความช้ำใจ หญิงสาวหวาดกลัวและอยากจะกลั้นใจตาย แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะเป็นห่วงน้องสาว กลัวว่าเขาจะไปจับตัวพิศน้ำผึ้งมา

ตอนนี้สติของมาคัสไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว ยิ่งนึกถึงตอนเจ้าหล่อนร้องเรียกชื่อของศัตรูคู่แค้น เขายิ่งมีความโกรธทวีคูณจนทำในสิ่งที่ลูกผู้ชายไม่สมควรทำ

ลูกเรือต่างสงสารหญิงสาวจับใจ ปกติแล้วมาคัสไม่เคยทำร้ายใคร แถมใจดีและไม่เคยลงโทษใครหรือโมโหใครแบบนี้เลย

“พวกเอ็ง ทำไงดีวะ ข้ากลัวว่านายจะฆ่าเธอก่อนที่จะปล้ำเป็นเมียเสียอีก” กล้าออกความคิดเห็น

“ไม่รู้ว่ะ พวกข้าก็คิดไม่ออกว่าจะช่วยเธอได้ยังไงนายคงโกรธมากถึงทำแบบนี้ ทั้งที่นายเราเป็นสุภาพบุรุษมาตลอด ไม่เคยล่วงเกินผู้หญิงคนไหน แต่อยู่ดีๆ นายก็คิดจะทำมัน” ชายร่างท้วมบอกออกมาด้วยความหนักใจ

“พวกเราจะทำไงดีวะ” กล้าและบรรดาลูกเรือต่างเกาหัวด้วยความหงุดหงิดที่คิดไม่ออกแต่แล้วเสียงที่ใช้หารือกันก็พานหยุดลง เพราะเห็นว่านายหัวกำลังอุ้มเชลยสาวตรงมาทางนี้ บรรดาลูกเรือจึงแกล้งล้มตัวลงนอน แต่ก็ยังแอบมองอยู่ สิ่งที่บรรดาลูกเรือเห็นก็คือหญิงสาวร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของมาคัส ส่วนชายหนุ่มตอนนี้เปลือยท่อนบนเพราะเสื้อตัวเก่งอยู่ที่ตัวของหญิงสาว

มาคัสอุ้มพิศลดาเข้ามาในห้องอีกครั้ง บรรจงวางเธอลงบนเตียงไม้และจ้องมองคนที่นอนตัวสั่น ก่อนพยายามครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

“ปล่อยลดาไปเถอะ ลดากลัว” หญิงสาวอ้อนวอนขอร้องด้วยเสียงสะอื้นแทบขาดใจ เธอบอกแบบนี้มาสิบกว่าครั้งแล้ว แต่ทว่าก็ไม่ได้รับสิ่งที่ขอกลับมา มีแต่ความรุนแรงและถ้อยคำเสียดสีเท่านั้นที่เขามีเพิ่มขึ้น

“ร้องเข้าไป ฉันชอบ” มาคัสตอบกลับก่อนกระแทกจูบไปยังริมฝีปากบางบดเบียดจูบด้วยความดุดัน

“ลดาขอโทษ”