พิศวาสมัจจุราช

บทที่ 1 มัจจุราชลงทัณฑ์ รถกระบะสีเงินคันเก่ากำลังมุ่งหน้าเข้าไปในป่าทึบด้วยความเร็วยวด เข็มวัดความเร็วบอกตัวเลขหนึ่งร้อยแปดสิบและตัวเลขมันคงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ รถยนต์คันนี้ยังคงขับพุ่งทะยานต่อไป แม้จะเจอหลุมเจอบ่อก็ไม่ลดความเร็ว ทำให้หญิงสาวในรถหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บเนื่องจากกระแทกไปกับรถซ้ายทีขวาที มิหนำซ้ำข้อมือยังถูกมัดพร้อมกับถูกปิดปากไว้ด้วยผ้าหนา ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสียงร้องของร่างระหงเลยสักนิด เขายังคงขับรถต่อไปด้วยความเร็วไม่ได้สนใจว่าหญิงสาวผู้นี้จะเจ็บเพียงใด ซึ่งบัดนี้เนื้อตัวของเจ้าหล่อนเต็มไปด้วยรอยแดงช้ำ คนถูกมัดน้ำตาปริ่มด้วยความกลัวและความเจ็บ หญิงสาวไม่รู้จริงๆว่าเหตุใดเขาถึงบุกเข้าไปในงานแต่งของเธอแล้วจับตัวเธอมา ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกัน ล้อรถคันโตแล่นไปได้ไม่นานรถก็ได้หยุดลง เจ้าของรถผู้มีหนวดเคราเต็มใบหน้าลงจากรถก่อนจะอุ้มเชลยสาวพาดบ่าแล้วตรงเข้าไปในป่ารกทันที ร่างบางดีดดิ้นสุดกำลังพยายามทุบตีหลังของชายปริศนาแต่ก็ไม่เป็นผล เธอเริ่มสะอื้นอย่างไม่อาจจะห้ามอยู่ เพราะไม่ว่าจะออกแรงทุบไปเพียงใด ก็ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะสะทกสะท้านเลยสักนิด มัจจุราชคนนี้ยังคงเดินเข้าไปในป่าทึบโดยไม่หยุดพัก แม้เมื่อเจอกิ่งไม้เขาก็ไม่หลบมัน ชายหนุ่มจงใจให้เชลยสาวถูกกิ่งไม้พวกนั้นทิ่มตำ หญิงสาวดิ้นต่อต้านได้สักพักก็ถูกโยนลงไปกระทบกับพื้นเรือ ใบหน้านวลเหยเกเพราะความเจ็บ ต่อมาจากนั้นไม่นานก็มีเสียงสั่งการมาจากลำคอหนา “ออกเรือได้” สิ้นเสียงเรือก็เคลื่อนตัวออกจากชายฝั่งอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของนายใหญ่ หญิงสาวตัวสั่นงันงกยามเห็นว่าชายปริศนากำลังเดินเข้ามาหาตน ก่อนจะใช้มือร้อนบีบแก้มนุ่ม “สวยแบบนี้นี่เองมันถึงยอมแต่งงานด้วย” พร้อมกับแก้ผ้าปิดปากออก ก่อนจะทำบางสิ่งซึ่งทำให้ดวงตาคู่เล็กเบิกกว้างตกใจเป็นสองเท่า เพราะเขาก้มลงมาจูบอย่างดุดัน โดยไม่สนใจสายตาของลูกเรือสักนิด ใบหน้าสวยพยายามหลีกหนีจากการถูกคุกคาม แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ เพราะมือหนารั้งท้ายทอยเล็กเอาไว้ แถมข้อมือก็ถูกมัด หญิงสาวจึงไม่สามารถต่อสู้เพื่ออิสรภาพได้เลย แม้จะร้องประท้วงยังไม่สามารถทำได้ ชายหนุ่มจูบอย่างหนักหน่วงและร้อนแรงราวกับต้องการลงทัณฑ์ แต่ไม่นานก็ผละออกห่างก่อนจะแสยะยิ้มให้อย่างเยือกเย็น ทำให้คนถูกมองขนลุกซู่ “หวานจริงๆ พิศลดา” แล้วชายหนุ่มพาตัวของเชลยสาวไปยังห้องเก็บของท้ายเรือ “คุณเป็นใคร คุณจับฉันมาทำไม?” ใบหน้าคนร้องถามมีแต่คราบน้ำตาแก้วตาสั่นระริกเพราะกลัวจับใจ “จับมาทรมาน จับมาทำเมีย พอใจเมื่อไหร่แล้วจะส่งคืนผัวเธอ” คนตัวโตพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้างแล้วเหยียดยิ้มอย่างพึงพอใจที่ได้ฉุดเจ้าสาวของศัตรูมา “ปล่อยลดาเถอะ ลดาขอร้อง” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้อ้อนวอนชายตรงหน้า ซึ่งหล่อนไม่รู้เลยว่าเขาคือใคร แล้วเหตุใดถึงจับตัวเธอมา “ปล่อยหรือ? ปล่อยแน่ แต่ฉันขอทำให้ผัวเธอมันเจ็บปวดเจียนตายก่อนนะแล้วฉันจะปล่อยเธอไป” เขายังไม่เลิกเหยียดยิ้มเพราะความแค้นกำลังจะถูกสะสางเสียที “ลดายังไม่มีสามี คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ปล่อยลดาไปเถอะ”เธอบอกปากคอสั่น “แน่ใจหรือว่ายังไม่มี?” ใบหน้านวลพยักหน้ารับ “ไอ้ชุดที่เธอใส่ มันไม่ใช่ชุดเจ้าสาวหรือ? แล้วคนอย่างไอ้ลูเซียร์มันคงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ป่านนี้คงยำเธอเละแล้ว ถึงยอมแต่งงานด้วย” หญิงสาวชะงักไป เพราะมันถูกต้องตามคำพูดของเขา หล่อนกำลังจะเข้าพิธีแต่งงาน ความกลัวมันทำให้หลงลืมไปสนิท แต่การแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นโดยปราศจากความรัก มีเพียงสิ่งเดียวที่ทำให้งานแต่งงานเกิดขึ้น ซึ่งก็คือ เงิน เพราะเงินเท่านั้น พร้อมกับสงสัยว่าทำไมเขาถึงเอ่ยถึงว่าที่เจ้าบ่าวของหล่อนแบบนี้ แถมน้ำเสียงก็ดูมีความแค้นอย่างมาก “เถียงไม่ออกเลยหรือ พิศลดา” ไม่พูดเปล่าแถมยังบีบคางมนเพื่อให้หล่อนสบตาคม ตอนนี้มีแต่ประกายแห่งความอาฆาตมาดร้ายอยู่ในนั้น ทำให้ใบหน้านวลซีดเผือดในทันที ก่อนจะได้ยินเสียงเขาขู่ “อย่าคิดหนี เพราะอย่างไรเธอก็หนีฉันไม่รอด และถ้าไม่อยากจะเป็นเมียลูกน้องฉันทุกคนก็ทำตัวดี ๆ ฉันจะได้ไม่ต้องรุนแรงกับเธอ” พิศลดาปล่อยโฮร้องไห้ระงม หล่อนไม่เข้าใจว่าไปทำกรรมอะไรไว้ ทำไมต้องมาเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ด้วยหญิงสาวนั่งร้องไห้ตัวสั่นไม่กล้าขยับไปไหนหรือร้องขอใดๆ เสียงเครื่องยนต์ดังอย่างต่อเนื่องและเรือแล่นมาร่วมชั่วโมง หญิงสาวไม่รู้เลยว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนและเรือแล่นไปทางใด มีสิ่งเดียวที่รู้คืออยู่กลางทะเล เพราะได้กลิ่นไอของน้ำทะเล ไม่ว่าเวลาจะผ่านจากนาทีเป็นชั่วโมง น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตากลมโตก็ยังคงไม่หยุดจนตาทั้งสองข้างบวมและแดงก่ำ หัวใจดวงน้อยมีแต่ความหวาดกลัว พิศลดาไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคือใคร แล้วทำไมถึงต้องจับตัวของหล่อนมาด้วย รู้เพียงว่าเขามีความแค้นกับว่าที่สามี แต่เหตุใดกันเล่าต้องมาลงกับผู้หญิงตัวเล็กอย่างหล่อน จากนั้นไม่ถึงยี่สิบนาทีเสียงเครื่องยนต์ก็ดับลง มาคัสเดินกลับเข้ามาหาพิศลดาพร้อมกับจัดการอุ้มเจ้าหล่อนพาดบ่าอีกครั้ง คนถูกอุ้มพยายามดิ้นและร้องขอให้ปล่อย แต่ทว่าสิ่งที่ชายหนุ่มตะคอกกลับมา มันทำให้ร่างสะอื้นหยุดอย่างฉับไว “ถ้าไม่หยุดดิ้น ฉันจะให้เธอเป็นโสเภณีประจำเกาะ คงไม่ต้องบอกนะว่าทำหน้าที่อะไร คราวนี้ล่ะเธอได้รับแขกทั้งวันแน่” คำขู่ของมัจจุราชช่างโหดร้ายเหลือเกินสำหรับคนฟัง พิศลดาหยุดร้องและหยุดดิ้นทันที มีแต่เสียงสะอึกสะอื้นเบาๆพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ยังห้ามให้หยุดไหลไม่ได้ เจ้าของเกาะพาเชลยสาวลงจากเรือก่อนจะโยนลงสู่พื้นทรายด้านล่าง ในขณะที่คนในเกาะต่างมารอต้อนรับนายหัว ชาวเกาะหรี่ตามองอย่างสงสัยเมื่อเห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้