ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหน กีรกาน ก็ไม่เคยได้รับความรักจาก ภาม ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เธอเป็นได้แค่ภรรยานอกหัวใจสำหรับเขา แม้กระทั่งตอนนี้ เธอจะมีโซ่ทองคล้องใจ กับเขาแล้วก็ตาม แล้วคนนอกหัวใจอย่างเธอสมควรจะทำอย่างไรเล่า..เพื่อให้หัวใจเจ็บปวดน้อยที่สุด...

เธอถูกจองจำด้วยคำว่า บุญคุณ โดนผลักไสให้ตกอยู่ในบ่วงร้าวของชายไร้หัวใจ ใหญ่ อาชา ผู้ตีค่าหญิงสาวทุกคนไม่ต่างจากดอกหญ้าไม่มีค่าหรือราคาใดๆ ด้วยความเกลียดสุ่มแน่นอยู่ในอก.....................................

-- สามปีของการแต่งงาน แต่กลับไร้ค่าในสายตาของเขา -- "ไจ๋อยากมีลูกค่ะพี่ดล" "เราเคยตกลงกันไปแล้ว แล้วพี่ก็ไม่อยากมี" "แต่ถ้าเป็นลูกของเรา พี่ดลต้องรักแกมากแน่ค่ะ" สิรินดาเองก็ยังไม่ยอมแพ้ "ไจ๋จะเป็นแม่ที่ดีค่ะ" หญิงสาวให้คำมั่น "เธออยากจะมีให้ได้?" "เรามีกันเถอะนะคะ ไจ๋อยากมีลูกที่หน้าตาเหมือนพี่ เหมือนไจ๋ อยากมีสักสองคนค่ะ " หากเธอมีลูกเป็นผู้ชายคนผู้หญิงคนก็คงจะดีไม่น้อย แม้การเป็นแม่คนไม่ใช่เรื่องง่ายและเหนื่อยมาก แต่เธอก็พร้อมรับภาระหน้าที่นั้น ก่อนจะส่งสายตาให้เขาเห็นใจและพิจารณามันใหม่ "งั้นก็เอาสิ แต่คงมีกับพี่ไม่ได้ เธอก็แค่หย่าแล้วไปเริ่มต้นใหม่ มีกับสามีใหม่ของเธอ"

การแต่งงานและคำว่ารักที่ออกมจากปากของเขา มันมีแต่คำลวง และแม้แต่คำว่าลูกก็ไม่สามารถทำให้เขารักได้ “คุณต้องการอะไรจากไหมอีก” น้ำเสียงที่ร้องถามปานเจียนจะขาดใจ ใบหน้าหวานเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา หัวใจถูกเฉือนด้วยน้ำมือของผู้ชายที่ยืนตรงหน้าซึ่งได้ชื่อว่าเป็น “พ่อของลูกในท้อง” “อย่าเพิ่งหย่า ขอเวลาผมอีกนิด” “คุณจะรั้งไหมไว้ทำไม ในเมื่อไม่เคยรักไหม” คนชอกช้ำร้องถามอย่างบ้าคลั่ง เขาจะเอาอะไรจากเธออีก ในเมื่อก็ได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว “...” ชายหนุ่มไม่ยอมตอบ เพราะคำตอบมันคงทำให้คนตรงหน้าเจ็บอีกไม่ใช่น้อย “ตอบมาสิคะจะรั้งไหมไว้ทำไมอีก แค่นี้ไหมก็เจ็บมากพอแล้ว” “รอให้รวงแต่งงานกับศศินไปก่อน แล้วหากไหมจะไป ผมไม่ว่า” คำพูดของคนใจหินกระหน่ำซ้ำให้หัวใจดวงน้อยเจ็บร้าวราวกับถูกขยี้ให้แตกละเอียด เขาห่วงแต่รสา แล้วเธอกับลูกล่ะ เขาไม่ได้มีความห่วงใยให้บ้างเลยหรือ “ได้!! ไหมจะทำตามคำขอของคุณ แต่ไหมขอแลกกับหนึ่งสิ่ง” “ไหมจะแลกกับอะไร?” คนตัวโตร้องถามน้ำเสียงเรียบ “ไหมจะแลกกับลูก คุณจะไม่มีสิทธิ์ในตัวของเด็กคนนี้ คุณจะไม่ได้เป็นแม้แต่คนรู้จัก” หญิงสาวบอกริมฝีปากสั่น ก่อนจ้องมองคนตรงหน้าว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร แล้วเข่าเล็กก็แทบจะรองรับน้ำหนักตัวเอาไว้ไม่ไหว เมื่อได้ฟังคำตอบ ไม่รักเธอก็ว่าเจ็บแล้ว แต่นี่ยังไม่มีทีท่าวิตกกังวลกับเรื่องของลูกน้อยเลยสักนิด เขาไม่ได้รักลูกเลยหรือ... “ถ้าไหมอยากได้แบบนั้น ผมก็จะทำให้”

-เจ้าสาวในรอยชัง- ท้องแล้วหรือ...ช้าไปนะ พันธะของฉันกับเธอมันจบไปแล้ว... ---------------------------------------------------------------- “พรุ่งนี้แล้วสินะที่ฉันจะหลุดพันธะนี้” เจ้าของเสียงอย่างภาธรก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างกายคนที่พูดด้วย ซึ่งนั่นก็คือ ปวริศา ภรรยาที่ได้มาด้วยความไม่เต็มใจ หญิงสาวเม้มปากแน่น พร้อมกับต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้ หล่อนรู้ถึงสิ่งที่ภาธรกำลังจะบอกดี ในเมื่อวันพรุ่งนี้คือ วันที่เขาและเธอจะหย่าขาดจากกัน ปวริศาเหลือบมองใบหน้าของคนพูด ก่อนก้อนสะอื้นจะวิ่งมาจุกอยู่ที่คอ เพราะทั้งน้ำเสียงและแววตาของภาธร มันสื่อได้ว่าเขาดีใจที่ได้เปลี่ยนสถานะเป็นวิวาห์ร้าง ไม่ได้มีความลังเลอยู่เลยสักนิด หญิงสาวยกยิ้มอย่างชอกช้ำ และเจ็บไม่ต่างจากมีฝูงมดมารุมกัดกิน ก่อนจะตอบเสียงสั่น “ค่ะ” “ยังอยากจะทำหน้าที่เมียอีกไหม ฉันจะได้ทนทำให้คืนนี้” พูดจบก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏที่มุมปาก พร้อมกับสายตาเบนไปที่เตียง หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธพร้อมกัดปากแน่นกว่าเดิมจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บ นั่นคงไม่ได้เจ็บมากไปกว่าหัวใจซึ่งบีบรัดตัวอย่างรุนแรง เพราะรู้ว่าเขากำลังสื่อถึงอะไร ทั้งแววตาและน้ำเสียงมันมีแต่ความเหยียดหยาม “ทำไมล่ะ ไม่ชอบหรือ หน้าที่นั้น” “คุณธรอย่าใจร้ายกับหวานสักวันจะได้ไหมคะ” “ใจร้าย…ฉันเคยทำแบบนั้นหรือหวาน…” ไม่เพียงพูดน้ำเสียงคล้ายจะหัวเราะ ยังเชยคางมนขึ้นให้สบตากับเขา ดวงตาคู่คมพบความสะใจวิบวับอยู่ในนั้น “อย่ากัดปากตัวเองสิ เดี๋ยวก็ช้ำกันพอดี คืนนี้จะไม่พร้อมสำหรับฉันนะ” “หวานขอร้อง” เธอได้แต่วิงวอน ก่อนจากกันหล่อนขอซึมซับความสุขบ้างไม่ได้หรือ เพราะที่ผ่านมามักได้รับความเย็นชา จนตอนนี้หัวใจหล่อนใกล้จะล้มเหลวเต็มทนแล้ว ภาธรคำรามฮึในลำคอ ก่อนจะผละออกห่าง “เจอกันที่เขตสิบโมง” “ค่ะ” จะให้หล่อนตอบอะไรได้อีกนอกจากคำนี้ต้องยอมรับความจริงว่าเขาไม่รักและไม่เคยรัก ก่อนจะได้ยินอีกหนึ่งประโยค “อยากได้หรือ เอาไปด้วยสิ ไม่งั้นมันจะจบลงที่ถังขยะ” สิ่งที่ภาธรหมายถึงคือรูปแต่งงานที่ปวริศายืนมองมันอยู่นานแล้ว “หวานจะเอามันไปด้วย” ถึงมันจะไม่ได้สำคัญกับอีกฝ่ายทว่ามันมีค่าเป็นความทรงจำของเธอ ถึงมันจะเป็นความทรงจำสีหม่นและรอยน้ำตาก็ตาม “ดี” ภาธรแค่นยิ้มร้ายๆให้อีกหน ก่อนจะออกจากห้องไป ปล่อยให้ปวริศายืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวในห้องนี้ ไม่ต่างจากที่ผ่านมา

“ทำบ้าอะไรเอย” เขาร้องถามน้ำเสียงเข้มแล้วนัยน์ตาสีดำสนิทของปรมัตถ์วาววับขึ้นอย่างขุ่นขลัก ไม่พอยังนั่งไม่ติดลุกขึ้นจากเก้าอี้ใกล้เตียงคนไข้แล้วก้าวไปหาคนมาเยือนด้วยใบหน้าทมึงถึง “เอยมาเยี่ยมพี่ดลค่ะ พี่ดลป่วยเอยก็ต้องมาเยี่ยม” คนถูกถามตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ แม้ว่าในหัวใจจะมีกระแสความเจ็บปวดไหลวน ก่อนจะยกยิ้มอย่างชอกช้ำยามเห็นสายตาของสามี เขาเคยห่วงใยเธอเหมือนกับผู้หญิงที่นอนบนเตียงนั้นบ้างหรือเปล่า ทั้งที่เธอก็มีสถานะเป็นเมียของเขาและคำตอบมันคือไม่มี เพราะสายตาของเขาไม่ได้มองเธออย่างเอ็นดูหรือรักใคร่สักนิด มันมีแต่ความชิงชัง “แล้วใส่ชุดคนป่วยมาทำไม จะทำบ้าอะไร” ชายหนุ่มตะคอกเสียงดังลั่นและคว้าข้อมือเล็กดึงมาใกล้ เพราะจะให้เขาคิดอย่างไรได้นอกจากอุรัสยาแต่งตัวมาประชดกัน “เอยเจ็บนะคะพี่มัตถ์” อุรัสยาใบหน้าเบ้เพราะความเจ็บ ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเพราะเขาคงมองเธอร้ายเสมอ ทั้งที่ความจริงแล้ว คนที่ร้ายกาจคือผู้หญิงบนเตียงที่เขาเอาแต่รักแบบไม่ลืมหูลืมตาจนทำให้มองไม่เห็นความร้ายกาจที่อีกฝ่ายมีแฝงไว้ในรอยยิ้มหวาน “ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้อย่าให้พี่ต้องลากออกไป” เขาชี้นิ้วไล่พร้อมกับตวาดอย่างเหลืออด เพลิงโทสะเจิดจ้าเป็นประกายเพราะคิดได้ทางเดียวว่าอุรัสยาต้องการมาประชดประชันทั้งเขาและดลยา และคงจะน้อยใจที่วันนั้นเขาตอบออกไปว่าเลือกดลยา แต่มันก็ถูกต้องแล้วไม่ใช่หรือที่เขาจะเลือกมาหาคนเจ็บซึ่งได้รับอันตรายแล้วต้องรีบนำส่งโรงพยาบาล “มัตถ์คะ ไม่เป็นไรค่ะ น้องเอยก็คงน้อยใจที่คุณขลุกอยู่กับดลตลอด ไม่ได้สนใจน้องเอยเลย น้องเอยพี่ขอโทษนะคะ” คนป่วยบนเตียงตีหน้าเศร้าแล้วก้มหน้าลงอย่างคนรู้สึกผิดแต่ในใจกลับแสยะยิ้ม ใบหน้าอมโศกต้องฝืนน้ำตาเอาไว้เพราะไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาทั้งสองคน ซึ่งตอนนี้ก้อนสะอื้นวิ่งมาจุกที่ลำคอเพราะสิ่งที่เธอจะพูดออกไปมันมีแต่ทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดและความรู้สึกนี้ไม่มีวันจางหายไปได้แน่นอน “ก่อนจะออกไปเอยมีเรื่องจะบอกพี่มัตถ์” “แต่พี่ไม่อยากฟังอะไร ไว้ค่อยพูดกันทีหลัง” เขากระแทกเสียงบอกพร้อมกับก้าวเดินออกห่างทำราวกับไม่อยากจะอยู่ใกล้ แต่ประโยคไม่ยาวมากนักที่หลุดออกมาจากปากสีซีดของอุรัสยากลับทำให้ปรมัตถ์ไม่สามารถก้าวเท้าต่อไปได้ ก้อนเนื้อด้านซ้ายบีบรัดตัวอย่างรุนแรง “แม้แต่เอยจะบอกว่าเอยแท้ง พี่ก็ไม่ฟังหรือคะ”

เขาคือมัจจุราชใจร้าย ผู้ฉุดกระชากเจ้าสาวของคนอื่นมาแถมยังยัดเยียดตำแหน่งเมียบำเรอให้ โดยที่หญิงสาวไม่เต็มใจ

เธอมันก็แค่เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เธอเป็นได้แค่เศษดินต้อยต่ำ ที่เขาไม่อยากจะชายตามอง แล้วจะต้องทำอย่างไรกับการใช้ชีวิตคู่กับ อสูรไร้หัวใจ อย่างเขา................................................................