วาดดาวปิดประตูห้องนอนลงอย่างเบามือ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ร่างสูงใหญ่ในชุดนอนสีเทาด้วยความวิตกกังวลมากมาย หล่อนพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นโชคชะตาที่ไม่อาจจะฝืนได้ แต่กลับ... กลับรู้สึกละอายใจต่อเมเตโอเหลือเกิน
“ฉัน... ฉันขอโทษ”
คนที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอ่านหนังสือสารคดีอยู่ลดหนังสือลง และเลื่อนสายตาขึ้นจ้องหน้าหล่อน “เรื่องอะไร”
วาดดาวขยับเท้าเปลือยเปล่าเข้าไปหยุดที่ขอบเตียง หน้าตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“ก็... เรื่องแต่งงาน”
“อืม” เมเตโอรับคำแค่นั้นก็ยกหนังสือขึ้นอ่านต่อ ในขณะกลายเป็นหล่อนเองที่แสนจะร้อนรน
“คุณจะด่าจะว่ายังไงฉันก็ได้ แต่อย่า... อย่าทำเฉยเมยกับฉันแบบเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะ”
“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอน่ะ ฉันด่าก็หาว่าเป็นโรคจิต พอไม่ด่าไม่ว่าก็มาอ้อนวอนให้ทำ จิตใจเธอปกติหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็... ก็ฉันรู้ว่าคุณโกรธมากที่ฉันทำให้การแต่งงานมันเกิดเร็วขึ้น และคุณก็ไม่อาจจะขัดใจคุณปู่ได้ ท
