วาดดาวกำลังพยายามจะอธิบาย แต่เมเตโอที่ตอนนี้ตาแดงก่ำชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เธอน่ะคิดจะเข้ามาในชีวิตของฉันเธอก็ทำ พอคิดจะจากไปเธอก็ทำมันโดยไม่สนใจใครอีก รู้บ้างไหมว่าฉันรู้สึกยังไง ต้องทรมานแค่ไหนกับความเปลี่ยนแปลงซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่เกิดจากเด็กนรกอย่างเธอน่ะ”
“คุณแม็ต...”
“ไม่ต้องมาทำเป็นร้องไห้เลย เธอเข้ามาก่อกวนให้ชีวิตของฉันวุ่นวาย จากนั้นก็ขโมยหัวใจของฉันแล้วหนีไปหน้าตาเฉย ฉันเป็นคนนะ มีเลือดเนื้อเหมือนกัน ฉันเจ็บเป็น!”
น้ำเสียงของเมเตโออัดแน่นไปด้วยความโกรธ เกรี้ยวกราด และเจ็บปวดทรมาน
วาดดาวมองเขาอย่างละอายใจ หล่อนไม่เคยล่วงรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะทำให้ผู้ชายคนนี้ทรมาน
“ฉัน... ขอโทษ...”
“ขอโทษ? แล้วมันหายไหม ฉันหายเจ็บหรือเปล่า”
“คุณแม็ต ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีสามารถทำให้คุณรู้สึกแย่ได้ ก็... ก็ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน คุณจะโมโห และไม่สบอารมณ์เสมอเวลาที่อยู่ใกล้ฉัน”
“สาเ
