“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า แพรผ่านห้องพักของดาวทุกวันนั่นแหละ วันนี้ก็ผ่าน มาขึ้นมาเลย”
วาดดาวลังเล
“ขึ้นมาเถอะน่า อย่าให้แพรเสียกำลังใจสิ”
“ขอบใจนะแพร”
วาดดาวก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ แพรพรรณระบายยิ้มกว้าง “พรุ่งนี้ก็กลับกับแพรได้นะ จะได้ไม่ต้องเสียค่ารถไง”
“ฉันเกรงใจน่ะแพร”
“ก็บอกแล้วไงว่าทางผ่าน”
“ขอบใจนะแพร”
“อืม ไม่เป็นไรหรอก แพรดีใจเสียอีกที่มีเพื่อนกลับด้วยน่ะ”
แพรพรรณขับรถมุ่งหน้าไปทางห้องพักของวาดดาวด้วยความเร็วปกติ ไม่นานก็มาถึงปากซอยที่จะเลี้ยวเข้าหอพัก
“ซอยนี้ใช่ไหมดาว”
“ใช่จ้ะ เลี้ยวแล้วตรงเข้าไปจนสุดเลย”
แพรพรรณทำตามที่เพื่อนบอก จะถึงห้องพักของวาดดาวอยู่แล้วเชียว แต่จู่ๆ ก็มีใครบางคนกระโดดตัดหน้ารถเสียก่อน
“ว๊ายยย...”
เสียงร้องอุทานตกใจดังขึ้นพร้อมกับเสียงล้อรถที่ครูดไปกับพื้นถนนคอนกรีต
“ตาย... ตายหรือเปล่าเนี่ย” แพรพรรณตกใจหน้าซีดเผือด วาดดาวเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
“คง... ค
