“เจ้าแม็ตมันไปไหนซะล่ะ ไม่เห็นหน้าเลย ตั้งแต่กลับมาจากที่ทำงานน่ะ” โอลิเวอร์ถามขึ้นกลางห้องอาหาร วาดดาวก้มหน้าหลบตา เพราะกำลังรู้สึกแย่ แต่ก็ถูกถามจนได้ “หนูพอจะรู้ไหมหนูดาว” “คุณแม็ตนอนอ่านหนังสืออยู่ในห้องค่ะ เห็นบอกว่าไม่หิว” “ไอ้หลานคนนี้นี่ไร้มารยาทจริงๆ จะไม่ลงมากินก็น่าจะให้คนมาบอกปู่ก่อน ไม่ใช่ให้นั่งรอ” “อย่าโกรธคุณแม็ตเลยนะคะ หนูเห็นหน้าเครียดๆ คงจะกำลังคิดมากเรื่องงานน่ะค่ะ” โอลิเวอร์เห็นวาดดาวแก้ตัวให้เมเตโอก็อมยิ้ม “นี่มันจะรู้บ้างไหมว่าได้เมียดีขนาดไหน” วาดดาวพูดไม่ออก นอกจากก้มหน้ากินข้าวต่อไปเงียบๆ หลังจากจบมื้อค่ำ วาดดาวก็ยกอาหารใส่ถาดขึ้นมาบนห้องนอน เพราะคิดว่าอีกไม่นานเมเตโอก็คงจะหิว “คุณแม็ตหิวหรือยังคะ” คนที่นอนอ่านหนังสืออยู่ไม่ตอบ แถมยังไม่แม้แต่ปรายตามองมาเลยด้วยซ้ำ วาดดาวน้ำตาซึม คิดไม่ออกเหมือนกันว่าทำไมเมเตโอถึงทำเย็นชาใส่ตัวเองแบบนี้ แต่หล่อนไม่ชอ

