ดวงตาคมกริบอยู่ในลักษณะเบิกกว้าง ริมฝีปากหยักสวยเผยอออกจากกันและค้างเติ่งอยู่เช่นนั้น
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสิ่งสวยงามใดๆ ในโลกใบนี้ที่จะสามารถขโมยลมหายใจจากเขาไปได้
วาดดาว...
“มีอะไร... ผิดพลาดตรงไหนหรือเปล่าคะ”
เมื่อเห็นเขาเอาแต่จ้องมอง และไม่ยอมพูดอะไร หล่อนก็อดจะกังวลใจไม่ได้
“ฉันพยายามเลือกชุดที่เข้ากับตัวเองที่สุดแล้วนะคะ แต่... ช่วงนี้ฉันเจริญอาหารมากไปนิด ก็เลยเหมือนจะอ้วนเกินไป”
“ไม่หรอก กำลังดีเลยล่ะ”
“คุณ... ว่าอะไรนะคะ”
เมเตโอได้สติก็ส่ายหน้าเบาๆ กัดฟันละสายตาจากเรือนร่างสาวสะพรั่งที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งสมบูรณ์แบบขึ้นมาจ้องมองดวงหน้านวลแทน
“ฉันบอกว่าเธอสายอีกแล้วนะ”
“ฉันขอโทษแล้วนี่คะ”
“ก็ดีแต่ขอโทษตลอดเวลานั่นแหละ ไปได้แล้ว”
วาดดาวสะดุ้ง และหัวใจหวั่นไหว เมื่อถูกมือใหญ่โอบกระชับที่เอวคอด พร้อมกับรั้งให้เดินเคียงข้างไปพร้อมกัน
“คือ... คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ก็ได้นะคะ”
