ลู่เซวียนเฉ่า อมยิ้มให้กับบุรุษหลงตัวเองหลังจากได้ของที่ต้องการแล้ว นางจึงเดินไปรับถุงตำลึงที่ร้านส่งผ้าปักขายไว้ เพราะเถ้าแก่ร้านไม่อยู่ นางจึงฝากคนดูแลร้านส่งของให้ เดี๋ยวหลังจากซื้อของเสร็จคิดว่าค่อยมาเอา จนผ่านไปร้านบะจ่างทำให้นึกถึงบ๊ะจ่างฝีมือมารดา
จำได้ครั้งยังเด็ก เทศกาลไหว้บ๊ะจ่างเวียนมาทีไรนางได้กินบ๊ะจ่างฝีมือมารดาที่แสนอร่อยทุกครั้ง ‘ไม่รู้ว่าตอนนี้ท่านแม่อยู่ที่ใดสบายใจดีหรือไม่ จะคิดถึงลูกสาวอย่างนางบ้างหรือเปล่านะ’
นางยืนมองแล้วคิดฟุ้งซ่านถึงมารดาชั่วครู่ ก่อนจะเดินไปยังร้านขายผ้าปักไว้รับถุงตำลึงและกลับเรือนของตนเองไป
ชีวิตคุณหนูใหญ่จวนราชครูลู่ตงเหิงนับว่าลำบากนัก แต่ยังดีที่เขายังไม่ขายนางเข้าหอนางโลม นางจึงมีชีวิตดี ๆ อยู่ได้อีกหน่อย
“รออีกหน่อย ชีวิตข้าใกล้หลุดพ้นแล้ว” นางพึมพำกับตัวเอง แล้วมองทางเข้าเรือนของนางที่ต้องย่อตัวลงคลานเข้าไปในเรือนสกุลลู่
ใช่นางมัน
