“พี่คลื่น”
พรนัชชาเรียกคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหน้าตรงหน้าตู้แช่เครื่องดื่มหลากหลายชนิดด้วยน้ำเสียงสดใส ดวงตากลมโตทอประกายวาววับ ถึงจะเห็นเพียงด้านหลังของคนตัวสูงเพรียวและช่วงนี้จะไม่ค่อยได้เจอกันเธอก็จำได้แม่นมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือเพื่อนสนิทสุดหล่อของพี่พร้อมพี่ชายของเธอ
เมื่อคนถูกเรียกหันหน้ามามองหญิงสาวก็รีบส่งยิ้มกว้างให้ ดวงตากลมโตทอประกายดีใจจนคนถูกมองยกยิ้มมุมปาก
เขาไม่รู้ว่าทำไมเธอจะต้องดีใจขนาดนั้น ทว่าท่าทางดีใจของเธอทำหัวใจเขากระตุกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“พี่คลื่นมาซื้อของเหมือนกันเหรอคะ?”
หลังจากวันนั้นที่พี่คลื่นไปส่งเธอที่บ้านเธอกับเขาก็แทบไม่ได้เจอกันอีกเลย ถึงได้เจอก็เพียงผ่านๆไม่ได้พูดคุยทักทายกันเหมือนช่วงแรก เพราะหลังจากนั้นไม่กี่วันเธอก็สามารถเดินทางกลับบ้านเองคนเดียวได้ พอเธอกลับบ้านเองได้พี่พร้อมก็กลับไปใช้รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์เหมือนเดิม นานๆทีเธอถึงจะมีโอกาสกลับบ้าน
