“เมื่อไหร่พี่คลื่นจะกลับคะ?”
ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ที่เธอพูดประโยคนี้ ทว่าคนตัวสูงก็ยังนอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นของคอนโดเธอซึ่งก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก เป็นคอนโดขนาดเล็กเหมาะสำหรับการอยู่คนเดียว ซึ่งคอนโดนี้เป็นคอนโดเก่าของเพื่อนพี่พร้อมที่แนะนำให้เธอเช่าต่อในราคาแสนถูกแทบจะเรียกได้ว่าให้อยู่ฟรี หลังจากที่คะยั้นคะยอให้เธอไปอยู่ด้วยกันที่คอนโดของตัวเองแต่ไม่สำเร็จ
ถึงคอนโดพี่พร้อมจะมีสองห้องนอน ทว่าก็คงไม่สะดวกถ้าวันไหนพี่พร้อมอยากจะพาเพื่อนมาอ่านหนังสือหรือว่าทำงานที่ห้อง
“กลับไปไหน?” คนถูกไล่เลิกคิ้วถาม
พรนัชชาส่งค้อนขวับเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด “ก็กลับคอนโดหรือกลับบ้านพี่คลื่นไงคะ พี่คลื่นก็เห็นว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว และหนูก็ง่วงนอนมากด้วย”
ไม่ใช่แค่ดึกมาก
แต่มันดึกมากๆ อีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะห้าทุ่ม
ดึกไหมล่ะ
เขาบอกให้เธอเป็นเด็กดี ไม่ให้ดื้อ และให
