“เรากำลังจะไปไหนกันเหรอคะ”
พรนัชชาหันไปยิ้มให้คนตัวสูงทันทีเมื่อเปิดประตูขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อย วันนี้เธอมีเรียนทั้งวัน เมื่อเช้าคนที่ขับรถมาส่งเธอถึงหน้าคณะบริหารก็คือเขา ตอนเย็นก็ยังเป็นเขาอีกเหมือนกันที่ขับรถมารับเธอถึงหน้าตึกคณะ
และมันก็ทำให้เธออดที่จะนึกไปถึงตอนที่เราสองคนเริ่มคบกันใหม่ๆไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือว่าตอนนี้พี่คลื่นก็ยังเป็นพี่คลื่นที่แสนดีคนเดิม คนที่ขยันขับรถรับส่งเธอโดยไม่บ่นสักคำทั้งที่บ้านเราสองคนก็ไม่ได้ใกล้กัน
ที่ดุไปบ้างก็น่าจะเป็นเรื่อง... บนเตียง
เรื่องนั้นดุจริง
จับเธอกินแต่ละครั้งถึงขั้นต้องร้องขอชีวิต ไม่รู้ว่าไปเก็บกดจากที่ไหนมา
“พาลูกสะใภ้ไปไหว้พ่อกับแม่”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอก็คงโพล่งออกไปด้วยความเขินอายแล้วว่าใครเป็นลูกสะใภ้พ่อกับแม่พี่ ทว่าตอนนี้เธอเหนื่อยที่จะพูดแล้ว เพราะพูดยังไงคนดื้อก็ไม่ยอมฟัง และอีกอย่างเธอไม่อยากหนีใจตัวเองอีกแล้ว การ
