หลายสัปดาห์ต่อมา
หลายคนอาจจะบอกว่าเสียงออดโรงเรียนที่ดังขึ้นเพื่อบอกว่าเวลาเรียนในคาบเรียนสุดท้ายได้หมดลงแล้วคือเสียงสวรรค์ พรนัชชาก็อยากจะบอกเหมือนกันว่าเสียงออดก่อนพักกลางวันก็เป็นอีกหนึ่งเสียงสวรรค์สำหรับเธอเหมือนกัน นอกจากจะได้กินอาหารแสนอร่อยแล้วยังได้เมาส์มอยกับเพื่อนอีกต่างหาก ที่สำคัญคือการเรียนสำหรับวันนี้ได้ผ่านมาครึ่งทางแล้ว
ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองไหมแต่เธอรู้สึกว่าการเรียนในช่วงบ่ายเวลาเดินเร็วกว่าช่วงเช้า ดูอย่างตอนนี้กายหยาบของเธอยังอยู่ที่ห้องเรียนแต่ทว่ากายทิพย์ของเธอก็ได้วิ่งสี่คูณร้อยไปที่โรงอาหารของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
“วิชาภาษาไทยแพมได้กลุ่มหรือยัง ถ้ายังไม่มีกลุ่มมาอยู่กลุ่มฟางได้นะ กลุ่มฟางยังขาดคนหนึ่งพอดี”
“เรากับอินอยู่กลุ่มเดียวกับพวกปอยน่ะ ขอบใจฟางมากนะที่ชวนเราไปอยู่กลุ่มด้วย” พรนัชชายิ้มกว้างให้คนชวน แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้เอ่ยถึงอินทิราทว่าเธอก็ไม่ลืมที่จะพูดชื่
