พี่คลื่นขับรถมารับเธอที่หน้าบ้านตอนสิบโมงห้าสิบนาทีก่อนเวลาที่บอกเอาไว้เกือบห้านาที หนึ่งชั่วโมงต่อมารถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของพี่คลื่นก็ขับเข้ามาจอดที่หน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยนชื่อดังในโซเชียลที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก พรนัชชาเคยมาทานอาหารที่ร้านนี้แล้วสองครั้ง ซึ่งทั้งสองครั้งก็เป็นพี่คลื่นที่พามา
“ทำไมพี่คลื่นไม่ลงติวกับพี่พร้อมล่ะคะ?” ระหว่างที่นั่งรออาหารมาเสิร์ฟก็อดไม่ได้ที่จะถามคนตัวสูงเรื่องเรียนต่อ
“เก่งอยู่แล้วก็เลยไม่ต้องติว”
“หือ?”
“ไม่เชื่อ?”
“เชื่อสิคะ พี่คลื่นพูดทำไมหนูจะไม่เชื่อ หนูเชื่อทุกอย่างที่พี่คลื่นพูดอยู่แล้ว” พรนัชชาพูดเสียงใส ดวงตากลมโตทอประกายระยิบระยับ นอกจากเธอจะเชื่อที่เขาพูดแล้วเธอก็เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินด้วย
พี่พร้อมเคยบอกว่าพี่คลื่นเป็นคนที่เก่งมาก ความสามารถรอบด้านทั้งวิชาการดนตรีกีฬา คนที่พี่พร้อมไม่อยากแข่งขันอะไรด้วยมากที่สุดก็คือพี่คลื่นนี่แหละ
