สามวันต่อมา...
“เป็นยังไงบ้างลูก เก็บของเสร็จหรือยังเนี่ยนี่มันก็จะบ่ายสามแล้วนะ”
“เสร็จแล้วค่ะคุณท่าน แต่หนาวรอลุงคมอยู่ค่ะ ตอนนี้ลุงคมไปส่งป้าอ่อนจ่ายตลาดกับพี่แม่บ้านคนอื่นอยู่ค่ะ”
“กว่าลุงคมจะมาก็อีกตั้งนาน ให้พี่คินไปส่งสิ”
“หนาวไม่อยากรบกวนคุณคินหรอกค่ะ เดี๋ยวรอลุงคมดีกว่า”
“ผมจะไปส่งน้ำหนาวเองครับคุณแม่ พอดีจะออกไปธุระข้างนอกด้วย” อนาคินที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่แบบไม่สนใจใครก็พูดแทรกขึ้นมาหลังจากที่ฟังบทสนทนาของแม่ตัวเองกับหญิงสาว
“เห็นไหมให้พี่คินไปส่งดีกว่าสะดวกด้วย”
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ”
“ไปเรียนก็ตั้งใจเรียนนะ ถ้ามีอะไรขาดตกบกพร่องรีบบอกฉันหรือบอกพี่คินได้เลยไม่ต้องเกรงใจ ฉันก็เห็นเธอเป็นเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“พากันไปได้แล้ว”
“ค่ะ”
“งั้นผมไปแล้วนะครับคุณแม่”
เธอกับอนาคินเดินออกมาจากบ้าน โดยกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอที่วางอยู่หน้าห้องบ้านเขาอาสาเป็นคนยกขึ้
