ตรวนปรารถนาพันธนาการรัก

รัอนรุ่ม...1

“ตรงนี้อากาศไม่ถ่ายเท เดี๋ยวฉันพาคุณไปนั่งที่ห้องรับแขกก่อน แล้วจะเดินไปบอกเพื่อนคุณให้ตามไปที่นั่นนะคะ” บุษบาแสร้งทำท่าทางว่าเป็นห่วงหญิงสาว แต่ที่จริงแล้วนั้น เธอกำลังจะได้ส่วนแบ่งจากสินค้าชั้นดีเช่นหญิงสาวผู้นี้

“ขอบคุณนะคะ” บุญนิสาผู้ใสซื่อยอมปล่อยให้นางนกต่อบุษบาประคองร่างของเธอออกไป เพราะร่างกายของเธอกำลังรู้สึกร้อนรุ่ม เธอไม่รู้ว่าอาการที่เธอเป็นอยู่นี้คืออะไร

บุษบายิ้มกริ่มด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่จะหันไปส่งสัญญาณให้ชายลึกลับคนนั้น ก่อนที่เธอจะประคองบุญนิสามาที่ห้องที่จัดไว้สำหรับแขกวีไอพีได้สำเร็จ พร้อมทั้งจัดการแอบขโมยมือถือของหญิงสาวออกมา เพื่อไม่ให้เธอสามารถติดต่อใครได้ หลังจากนั้นบุษบาก็กลับมาบอกเพื่อนๆ ของบุญนิสาว่าเธอไม่สบายและได้เดินทางกลับไปแล้ว

อัยญดาพยายามโทรติดต่อบุญนิสา แต่ว่าโทรเท่าใดเธอก็ไม่รับสาย ทำให้เพื่อนของเธอคิดไปเองว่าหญิงสาวคงเมาและหลับไปแล้ว แต่ความจริงแล้วนี่คือคืนบาปที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของหญิงสาวไปตลอดกาล

บุญนิสานั่งรออยู่ที่ห้องพักของแขกวีไอพีด้วยความร้อนรุ่ม เธอไม่เข้าใจว่าร่างกายของเธอเป็นอะไร เมื่อสักครู่ก่อนที่จะดื่มเครื่องดื่มเข้าไป เธอรู้สึกว่าตนเองกำลังจะสร่างเมา แต่ตอนนี้มันร้อนรุ่มอย่างที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่

หญิงสาวนั่งรออยู่พักใหญ่ อาการของเธอกำลังแย่ขึ้นตอนนี้เธอต้องการถอดเสื้อผ้าออกจากตัวทั้งหมด ไม่รู้เพราะอะไร แต่สามัญสำนึกบางอย่างทำให้เธอยังไม่ทำเช่นนั้น

ระหว่างนั้นเองร่างสูงสง่าของชายผู้หนึ่งก็ก้าวเข้ามาในห้อง บุญนิสารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่อะไรบางอย่างในตัวเธอมันก็ทำให้เธออยากจะเข้าไปใกล้ชิดกับชายหนุ่ม ซึ่งเธอไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร

“คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไงคะ” บุญนิสาเอ่ยถามเสียงสั่น ความรู้สึกกลัวและอยากเข้าใกล้เขามันมากพอๆ กัน

“ก็เธอมันคือสินค้าที่ฉันซื้อมานี่นา ฉันก็ต้องมาเปิดดูสินค้าของฉันว่ามันสมราคากับที่ฉันจ่ายไปมั้ย” พฤกษ์กล่าวพร้อมทั้งใช้สายตาคมกริบของเขาสำรวจไปทั่วร่างบางของเธอ ซึ่งเขารู้สึกพึงพอใจกับสินค้าชิ้นนี้ของเขาเป็นอย่างมาก

“ฉันไม่ใช่สินค้าของคุณนะ ฉันแค่มาเที่ยวกับเพื่อน คุณออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” บุญนิสาพยายามห้ามความรู้สึกที่ต้องการให้ชายหนุ่มเข้าใกล้เธอ แล้วไล่เขาออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดก่อนที่เธอจะไม่สามารถควบคุมตนเองได้

“ถ้าเธอไม่ใช่แล้วเธอจะมาอยู่ที่นี่ทำไม อย่ามาเล่นละครหน่อยเลยคนสวย” พฤกษ์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้หญิงสาว เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอกำลังบอกเขาอยู่

“หยุดกล่าวหากันได้แล้ว หน้าตาก็ดีไม่น่าทำตัวแบบนี้เลยนะคะ” บุญนิสากล่าวโต้ชายหนุ่มออกไปด้วยความเหลืออด เขากล่าวหาเธอได้อย่างน่ารังเกียจ แต่ทำไมร่างกายของเธอถึงต้องอยากเข้าใกล้เขา ความร้อนในตัวของเธอมันกำลังทำให้เธอต้องการที่จะถอดชุดที่เธอสวมอยู่ออกไปให้หมด