“ผมจะพาผู้ใหญ่ไปสู่ขอคุณกับพ่อแม่ของคุณ” ชายหนุ่มนั้นมองการณ์ไกลเสมอ เขาต้องการทำทุกอย่างให้ถูกต้อง
“ฉันไม่กล้ากลับไปหาพวกท่านหรอก” บุญนิสากล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวลอย่างที่สุด
“ทำไมล่ะ” พฤกษ์มองไปที่หญิงสาวด้วยความสงสัย
“เพราะพ่อกับแม่ยังไม่รู้เรื่องใบบัวเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่กล้าแม้แต่จะกลับไปสู้หน้าพ่อกับแม่”
หญิงสาวเริ่มน้ำตาเอ่อด้วยความเสียใจ เธอไม่มีความกล้าพอที่จะบอกความจริงกับบิดามารดา เธอได้แต่อ้างว่างานยุ่ง ทำให้ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอไม่ยอมกลับบ้าน ซึ่งในความตั้งใจแรกเธอคิดว่าเธอจะบอกบิดามารดาภายในปีนี้ เพราะเธอคิดถึงท่านเหลือเกิน เธออยากพาใบบัวไปเยี่ยมท่าน แต่ใบบัวประสบอุบัติเหตุเสียก่อน ทำให้เธอยังไม่ได้พากลับไปที่บ้าน เพื่อพบกับบิดามารดา
“ไม่เป็นไร ผมจะไปอยู่ข้างๆ คุณ ตอนนี้คุณไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นนะใบบุญ” ชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวมา
กอดไว้ ผู้หญิงคนนี้ต้องเจออะไรมามาก
