เด็กหญิงบุญชญามองไปที่ผู้ใหญ่ทั้งหมดด้วยแววตาฉงน เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับบิดามารดา ทำไมมารดาของเธอถึงร้องไห้มากมายขนาดนั้น
“คุณยายคะ คุณแม่เป็นอะไรคะ” เด็กน้อยถามผู้เป็นยายด้วยความสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกลูก แค่ตากับยายไม่ได้เจอแม่หนูตั้งนาน ก็เลยคิดถึงเท่านั้นแหล่ะ” นางแพงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ในขณะที่ทั้งบุญนิสาและพฤกษ์ต่างจมอยู่กับความเครียดด้วยกลัวว่านายโชติจะไม่ให้อภัย แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมันผ่านมานานแล้ว มันไม่มีประโยชน์อะไรที่นายโชติจะดึงดันโกรธบุตรสาว เวลาในชีวิตของคนเรามันเหลือน้อยลงทุกที ดังนั้นตอนที่ยังมีลมหายใจอยู่ ควรจะละทิฐิและอภัยให้แก่กันและกัน
“ลุกขึ้นเถอะ ทำเรื่องทุกอย่างให้มันถูกต้อง” นายโชติกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนลง
ทั้งสองคนหันมายิ้มให้แก่กันและกัน ในที่สุดเธอก็สามารถปลดล็อคความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจตลอดระยะเวลาหกปีที่ผ่านมา ต่อไปนี้ครอบครัวของเธอจะสมบูรณ์แบบ บุญนิสาสัญญ
