“แล้วนี่อย่าบอกนะว่าร้องไห้เพราะว่าตื้นตันใจ” พฤกษ์เอ่ยออกมาด้วยร้อยยิ้ม ก่อนที่นิ้วเรียวของเขาจะปาดน้ำตาให้กับหญิงสาว
“ก็จะไม่ให้ตื้นตันได้ยังไงคะ นี่เป็นเรื่องเดียวที่ฉันทำให้พ่อแม่เสียใจ แล้วฉันได้แก้ไขเรื่องนั้น ทำไมฉันจะไม่ดีใจล่ะ” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความตื้นตันใจ เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อย แม้ว่าจะพยายามห้ามมันไว้มากแค่ไหนก็ตาม
“ก็คุณไม่บอกผมนี่นา ถ้าคุณบอกผม คุณก็คงไม่ต้องใช้ชีวิตแบบนั้นหรอกนะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างยิ้มออกมา เมื่อเห็นท่าทางของทั้งคู่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันอบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นมากจริงๆ แล้วสุดท้ายเด็กทั้งสองคนก็จะสร้างครอบครัวอย่างมีความสุข
“บอกตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปหรอกค่ะ อย่ารื้อฟื้นเลยนะคะ” บุญนิสาเอ่ยออกมาเพื่อเอาตัวรอด งานนี้เธอรู้ตัวว่าเธอผิด ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นเขาตั้งแต่แรก เธอไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองทนลำบากนา
