“รัก จะเดินหนีไปไหน มาคุยกันก่อน”
หลังจากที่รถของนฤบดินทร์เคลื่อนไปจนลับสายตา รักตกันท์ก็เดินกึ่งวิ่งเขามาในสวนมะม่วงเพราะต้องการจะหลบหน้าอนลัสทั้งที่ไม่น่าจะหลบได้ แต่หญิงสาวไม่มีทางเลือก เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะคุยอะไรกับอีกฝ่ายทั้งนั้น “รัก เอ็มบอกว่าให้คุยกันก่อน จะหนีไปไหน”
อนลัสตะโกนไล่หลังพร้อมสาวเท้าตามมา ยิ่งพอได้ยินแบบนั้น รักตกันท์จึงเปลี่ยนจากเดินกึ่งวิ่งเป็นวิ่งหนีเสียเลยแต่หญิงสาวลืมไปว่าช่วงขาของตัวเองสั้นกว่าอนลัสที่มีร่างกายสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตรอยู่มาก สุดท้ายอนลัสก็มาถึงตัวเธอ ใช้ร่างกายของเขาขวางทางเธอเอาไว้ แล้วเอ่ยเสียงเข้ม เพราะเจ้าตัวหงุดหงิดที่หญิงสาวหลบหน้า
“ทำไมต้องหนี”
รักตกันท์เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น พลางส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ได้หนี”
“แล้วไอ้ที่วิ่งเข้ามาในสวนมะม่วงนี่ไม่เรียกว่าหนีแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”
“รักก็แค่ แค่...”
“แค่อะไร” อนลัสถามอย
