นิฏฐาตื่นขึ้นมาตอนช่วงพลบค่ำ สิ่งที่หญิงสาวทำเป็นอันดับแรกคือการกวาดสายตาหาร่างสูงของนฤบดินทร์ แต่เมื่อไม่พบในระยะสายตา สีหน้าของหญิงสาวก็เจื่อนลง ท้องที่กำลังร้องท้วงทำให้หญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวลงจากเตียงตั้งใจจะไปหาของกิน เพราะเมื่อเหลือบสายตามองนาฬิกาทรงกลมแขวนผนังบอกเวลาทุ่มกว่า ซึ่งเลยเวลาอาหารเย็นมานานพอสมควรแล้ว
เท้าเล็กทั้งสองข้างยังไม่ทันจะแตะพื้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวดึงสายตาไปตรงตำแหน่งนั้น ค่อนข้างแน่ใจว่าคนที่เข้ามาคงไม่ใช่นฤบดินทร์ เพราะเขาไม่เคยเคาะประตู ถ้าจะเข้าก็คงเปิดเข้ามาเลย
“คุณโซ่ ตื่นพอดีเลยค่ะ เห็นไม่ลงไปกินมื้อเย็น น้าเลยเอาอาหารขึ้นมาให้ค่ะ ว่าแต่คุณโซ่ดีขึ้นหรือยังคะ”
“ค่ะ” นิฏฐาอมยิ้มนิดๆ แล้วพยักหน้ารับ
“ถ้าอย่างนั้นกินอาหารสักหน่อยนะคะ”
นุ่มส่งยิ้มให้นิฏฐาก่อนจะวางถาดอาหารลงบนโต๊ะเล็กข้างเตียง “คุณโซ่ต้องการอะไรเพิ่มอีกไหมค
