“คุณธัชพล เพื่อนของพี่ดินทร์”
“แล้วมาด้วยกันได้ยังไง รถหายไปไหน ไหนบอกว่าจะไปห้างฯ กับโซ่”
คำถามที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายทำให้สมองของรักตกันท์มึนงงไปหมด จนไม่รู้ว่าควรตอบคำถามไหนก่อนดี แถมอ้อมกอดของอีกฝ่ายก็รัดเธอแน่นจนอึดอัด
“ทำไมไม่ตอบ”
“เอ็มปล่อยรักก่อนนะ รักจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว”
อนลัสทำเพียงคลายอ้อมกอด แต่ไม่ได้ปล่อยหญิงสาวตามที่ร้องขอ
“ตอบ!”
“รถเสีย คุณธัชพลผ่านมาพอดี ก็เลยแวะมาส่ง”
“แล้วทำไม่ไม่โทร.หาเอ็ม”
หน้าตามึนตึงใส่เธอสียขนาดนั้น ยังจะคิดว่าเธอจะกล้าโทร.หาเขาอีกอย่างนั้นหรือ แม้ในความเป็นจริงหญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะโทร.หาเขาเลยสักนิด แต่ส่วนที่ตอบออกไปนั้นคือเรื่องจริง
“มือถือของรักแบตหมดน่ะ”
เมื่อหญิงสาวให้คำตอบออกไปแบบนั้น อนลัสจึงเลิกคาดคั้นเธออีก เพราะเห็นว่าเป็นเหตุสุดวิสัย หากแต่ยังคงโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วเอ่ยธุระที่ทำให้ตัวเองต้องมาหาหญิงสาวด้วยน้ำเสียงท
